| | | | | | |
|
عقل میگفتش حماقت با توست |
|
با حماقت عقل را آید شکست |
|
|
عقل را باشد وفای عهدها |
|
تو نداری عقل رو ای خربها |
|
|
عقل را یاد آید از پیمان خود |
|
پردهی نسیان بدراند خرد |
|
|
چونک عقلت نیست نسیان میر تست |
|
دشمن و باطل کن تدبیر تست |
|
|
از کمی عقل پروانهی خسیس |
|
یاد نارد ز آتش و سوز و حسیس |
|
|
چونک پرش سوخت توبه میکند |
|
آز و نسیانش بر آتش میزند |
|
|
ضبط و درک و حافظی و یادداشت |
|
عقل را باشد که عقل آن را فراشت |
|
|
چونک گوهر نیست تابش چون بود |
|
چون مذکر نیست ایابش چون بود |
|
|
این تمنی هم ز بیعقلی اوست |
|
که نبیند کان حماقت را چه خوست |
|
|
آن ندامت از نتیجهی رنج بود |
|
نه ز عقل روشن چون گنج بود |
|
|
چونک شد رنج آن ندامت شد عدم |
|
مینیرزد خاک آن توبه و ندم |
|
|
آن ندم از ظلمت غم بست بار |
|
پس کلام اللیل یمحوه النهار |
|
|
چون برفت آن ظلمت غم گشت خوش |
|
هم رود از دل نتیجه و زادهاش |
|
|
میکند او توبه و پیر خرد |
|
بانگ لو ردوا لعادوا میزند |
|