| | | | | | |
| |
علم را دو پر گمان را یک پرست |
|
ناقص آمد ظن به پرواز ابترست |
|
| |
مرغ یکپر زود افتد سرنگون |
|
باز بر پرد دو گامی یا فزون |
|
| |
افت خیزان میرود مرغ گمان |
|
با یکی پر بر امید آشیان |
|
| |
چون ز ظن وا رست علمش رو نمود |
|
شد دو پر آن مرغ یکپر پر گشود |
|
| |
بعد از آن یمشی سویا مستقیم |
|
نه علی وجهه مکبا او سقیم |
|
| |
با دو پر بر میپرد چون جبرئیل |
|
بی گمان و بی مگر بی قال و قیل |
|
| |
گر همه عالم بگویندش توی |
|
بر ره یزدان و دین مستوی |
|
| |
او نگردد گرمتر از گفتشان |
|
جان طاق او نگردد جفتشان |
|
| |
ور همه گویند او را گمرهی |
|
کوه پنداری و تو برگ کهی |
|
| |
او نیفتد در گمان از طعنشان |
|
او نگردد دردمند از ظعنشان |
|
| |
بلک گر دریا و کوه آید بگفت |
|
گویدش با گمرهی گشتی تو جفت |
|
| |
هیچ یک ذره نیفتد در خیال |
|
یا به طعن طاعنان رنجورحال |
|
