| | | | | | |
|
این سخن پایان ندارد موسیا |
|
هین رها کن آن خران را در گیا |
|
|
تا همه زان خوش علف فربه شوند |
|
هین که گرگانند ما را خشممند |
|
|
نالهی گرگان خود را موقنیم |
|
این خران را طعمهی ایشان کنیم |
|
|
این خران را کیمیای خوش دمی |
|
از لب تو خواست کردن آدمی |
|
|
تو بسی کردی به دعوت لطف و جود |
|
آن خران را طالع و روزی نبود |
|
|
پس فرو پوشان لحاف نعمتی |
|
تا بردشان زود خواب غفلتی |
|
|
تا چو بجهند از چنین خواب این رده |
|
شمع مرده باشد و ساقی شده |
|
|
داشت طغیانشان ترا در حیرتی |
|
پس بنوشند از جزا هم حسرتی |
|
|
تا که عدل ما قدم بیرون نهد |
|
در جزا هر زشت را درخور دهد |
|
|
که آن شهی که میندیدندیش فاش |
|
بود با ایشان نهان اندر معاش |
|
|
چون خرد با تست مشرف بر تنت |
|
گر چه زو قاصر بود این دیدنت |
|
|
نیست قاصر دیدن او ای فلان |
|
از سکون و جنبشت در امتحان |
|
|
چه عجب گر خالق آن عقل نیز |
|
با تو باشد چون نهای تو مستجیز |
|
|
از خرد غافل شود بر بد تند |
|
بعد آن عقلش ملامت میکند |
|
|
تو شدی غافل ز عقلت عقل نی |
|
کز حضورستش ملامت کردنی |
|
|
گر نبودی حاضر و غافل بدی |
|
در ملامت کی ترا سیلی زدی |
|
|
ور ازو غافل نبودی نفس تو |
|
کی چنان کردی جنون و تفس تو |
|
|
پس تو و عقلت چو اصطرلاب بود |
|
زین بدانی قرب خورشید وجود |
|
|
قرب بیچونست عقلت را به تو |
|
نیست چپ و راست و پس یا پیش رو |
|
|
قرب بیچون چون نباشد شاه را |
|
که نیابد بحث عقل آن راه را |
|
|
نیست آن جنبش که در اصبع تراست |
|
پیش اصبع یا پسش یا چپ و راست |
|
|
وقت خواب و مرگ از وی میرود |
|
وقت بیداری قرینش میشود |
|
|
از چه ره میآید اندر اصبعت |
|
که اصبعت بی او ندارد منفعت |
|
|
نور چشم و مردمک در دیدهات |
|
از چه ره آمد به غیر شش جهت |
|
|
عالم خلقست با سوی و جهات |
|
بیجهت دان عالم امر و صفات |
|
|
بیجهت دان عالم امر ای صنم |
|
بیجهتتر باشد آمر لاجرم |
|
|
بیجهت بد عقل و علام البیان |
|
عقلتر از عقل و جانتر هم ز جان |
|
|
بیتعلق نیست مخلوقی بدو |
|
آن تعلق هست بیچون ای عمو |
|
|
زانک فصل و وصل نبود در روان |
|
غیر فصل و وصل نندیشد گمان |
|
|
غیر فصل و وصل پی بر از دلیل |
|
لیک پی بردن بننشاند غلیل |
|
|
پی پیاپی میبر ار دوری ز اصل |
|
تا رگ مردیت آرد سوی وصل |
|
|
این تعلق را خرد چون ره برد |
|
بستهی فصلست و وصلست این خرد |
|
|
زین وصیت کرد ما را مصطفی |
|
بحث کم جویید در ذات خدا |
|
|
آنک در ذاتش تفکر کردنیست |
|
در حقیقت آن نظر در ذات نیست |
|
|
هست آن پندار او زیرا به راه |
|
صد هزاران پرده آمد تا اله |
|
|
هر یکی در پردهای موصول خوست |
|
وهم او آنست که آن خود عین هوست |
|
|
پس پیمبر دفع کرد این وهم از او |
|
تا نباشد در غلط سوداپز او |
|
|
وانکه اندر وهم او ترک ادب |
|
بیادب را سرنگونی داد رب |
|
|
سرنگونی آن بود کو سوی زیر |
|
میرود پندارد او کو هست چیر |
|
|
زانک حد مست باشد این چنین |
|
کو نداند آسمان را از زمین |
|
|
در عجبهااش به فکر اندر روید |
|
از عظیمی وز مهابت گم شوید |
|
|
چون ز صنعش ریش و سبلت گم کند |
|
حد خود داند ز صانع تن زند |
|
|
جز که لا احصی نگوید او ز جان |
|
کز شمار و حد برونست آن بیان |
|