| | | | | | |
|
آن یکی میگفت خواهم عاقلی |
|
مشورت آرم بدو در مشکلی |
|
|
آن یکی گفتش که اندر شهر ما |
|
نیست عاقل جز که آن مجنوننما |
|
|
بر نیی گشته سواره نک فلان |
|
میدواند در میان کودکان |
|
|
صاحب رایست و آتشپارهای |
|
آسمان قدرست و اختربارهای |
|
|
فر او کروبیان را جان شدست |
|
او درین دیوانگی پنهان شدست |
|
|
لیک هر دیوانه را جان نشمری |
|
سر منه گوساله را چون سامری |
|
|
چون ولیی آشکارا با تو گفت |
|
صد هزاران غیب و اسرار نهفت |
|
|
مر ترا آن فهم و آن دانش نبود |
|
وا ندانستی تو سرگین را ز عود |
|
|
از جنون خود را ولی چون پرده ساخت |
|
مر ورا ای کور کی خواهی شناخت |
|
|
گر ترا بازست آن دیدهی یقین |
|
زیر هر سنگی یکی سرهنگ بین |
|
|
پیش آن چشمی که باز و رهبرست |
|
هر گلیمی را کلیمی در برست |
|
|
مر ولی را هم ولی شهره کند |
|
هر که را او خواست با بهره کند |
|
|
کس نداند از خرد او را شناخت |
|
چونک او مر خویش را دیوانه ساخت |
|
|
چون بدزدد دزد بینایی ز کور |
|
هیچ یابد دزد را او در عبور |
|
|
کور نشناسد که دزد او که بود |
|
گرچه خود بر وی زند دزد عنود |
|
|
چون گزد سگ کور صاحبژنده را |
|
کی شناسد آن سگ درنده را |
|