| | | | | | |
|
قصهی رنجور و رنجوری بخواند |
|
بعد از آن در پیش رنجورش نشاند |
|
|
رنگ روی و نبض و قاروره بدید |
|
هم علاماتش هم اسبابش شنید |
|
|
گفت هر دارو که ایشان کردهاند |
|
آن عمارت نیست ویران کردهاند |
|
|
بیخبر بودند از حال درون |
|
استعیذ الله مما یفترون |
|
|
دید رنج و کشف شد بروی نهفت |
|
لیک پنهان کرد و با سلطان نگفت |
|
|
رنجش از صفرا و از سودا نبود |
|
بوی هر هیزم پدید آید ز دود |
|
|
دید از زاریاش کو زار دلاست |
|
تن خوشاست و او گرفتار دلاست |
|
|
عاشقی پیداست از زاری دل |
|
نیست بیماری چو بیماری دل |
|
|
علت عاشق ز علتها جداست |
|
عشق اصطرلاب اسرار خداست |
|
|
عاشقی گر زین سر و گر زان سرست |
|
عاقبت ما را بدان سر رهبرست |
|
|
هرچه گویم عشق را شرح و بیان |
|
چون به عشق آیم خجل باشم از آن |
|
|
گرچه تفسیر زبان روشنگرست |
|
لیک عشق بیزبان روشنترست |
|
|
چون قلم اندر نوشتن میشتافت |
|
چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت |
|
|
عقل در شرحش چو خر در گل بخفت |
|
شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت |
|
|
آفتاب آمد دلیل آفتاب |
|
گر دلیلت باید از وی رو متاب |
|
|
از وی ار سایه نشانی میدهد |
|
شمس هر دم نور جانی میدهد |
|
|
سایه خواب آرد ترا همچون سمر |
|
چون برآید شمس انشقالقمر |
|
|
خود غریبی در جهان چون شمس نیست |
|
شمس جان باقی کش امس نیست |
|
|
شمس در خارج اگر چه هست فرد |
|
میتوان هم مثل او تصویر کرد |
|
|
شمس جان کو خارج آمد از اثیر |
|
نبودش در ذهن و در خارج نظیر |
|
|
در تصور ذات او را گنج کو |
|
تا درآید در تصور مثل او |
|
|
چون حدیث روی شمسالدین رسید |
|
شمس چارم آسمان سر در کشید |
|
|
واجب آید چونکه آمد نام او |
|
شرح کردن رمزی از انعام او |
|
|
این نفس جان دامنم برتافتهاست |
|
بوی پیراهان یوسف یافتهاست |
|
|
کز برای حق صحبت سالها |
|
بازگو حالی از آن خوش حالها |
|
|
تا زمین و آسمان خندان شود |
|
عقل و روح و دیده صد چندان شود |
|
|
لا تکلفنی فانی فی الفنا |
|
کلت افهامی فلا احصی ثنا |
|
|
کل شیء قاله غیرالمفیق |
|
ان تکلف او تصلف لا یلیق |
|
|
من چه گویم یک رگم هشیار نیست |
|
شرح آن یاری که او را یار نیست |
|
|
شرح این هجران و این خون جگر |
|
این زمان بگذار تا وقت دگر |
|
|
قال اطعمنی فانی جائع |
|
واعتجل فالوقت سیف قاطع |
|
|
صوفی ابنالوقت باشد ای رفیق |
|
نیست فردا گفتن از شرط طریق |
|
|
تو مگر خود مرد صوفی نیستی |
|
هست را از نسیه خیزد نیستی |
|
|
گفتمش پوشیده خوشتر سرّ یار |
|
خود تو در ضمن حکایت گوشدار |
|
|
خوشتر آن باشد که سرّ دلبران |
|
گفته آید در حدیث دیگران |
|
|
گفت مکشوف و برهنه بیغلول |
|
بازگو دفعم مده ای بوالفضول |
|
|
پرده بردار و برهنه گو که من |
|
مینخسپم با صنم با پیرهن |
|
|
گفتم ار عریان شود او در عیان |
|
نه تو مانی نه کنارت نه میان |
|
|
آرزو میخواه لیک اندازه خواه |
|
برنتابد کوه را یک برگ کاه |
|
|
آفتابی کز وی این عالم فروخت |
|
اندکی گر پیش آید جمله سوخت |
|
|
فتنه و آشوب و خونریزی مجوی |
|
بیش ازین از شمس تبریزی مگوی |
|
|
این ندارد آخر از آغاز گوی |
|
رو تمام این حکایت بازگوی |
|