| | | | | | |
|
گفت ای عنقای حق جان را مطاف |
|
شکر که باز آمدی زان کوه قاف |
|
|
ای سرافیل قیامتگاه عشق |
|
ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق |
|
|
اولین خلعت که خواهی دادنم |
|
گوش خواهم که نهی بر روزنم |
|
|
گرچه میدانی بصفوت حال من |
|
بندهپرور گوش کن اقوال من |
|
|
صد هزاران بار ای صدر فرید |
|
ز آرزوی گوش تو هوشم پرید |
|
|
آن سمیعی تو وان اصغای تو |
|
و آن تبسمهای جانافزای تو |
|
|
آن بنوشیدن کم و بیش مرا |
|
عشوهی جان بداندیش مرا |
|
|
قلبهای من که آن معلوم تست |
|
بس پذیرفتی تو چون نقد درست |
|
|
بهر گستاخی شوخ غرهای |
|
حلمها در پیش حلمت ذرهای |
|
|
اولا بشنو که چون ماندم ز شست |
|
اول و آخر ز پیش من بجست |
|
|
ثانیا بشنو تو ای صدر ودود |
|
که بسی جستم ترا ثانی نبود |
|
|
ثالثا تا از تو بیرون رفتهام |
|
گوییا ثالث ثلاثه گفتهام |
|
|
رابعا چون سوخت ما را مزرعه |
|
می ندانم خامسه از رابعه |
|
|
هر کجا یابی تو خون بر خاکها |
|
پی بری باشد یقین از چشم ما |
|
|
گفت من رعدست و این بانگ و حنین |
|
ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین |
|
|
من میان گفت و گریه میتنم |
|
یا بگریم یا بگویم چون کنم |
|
|
گر بگویم فوت میگردد بکا |
|
ور نگویم چون کنم شکر و ثنا |
|
|
میفتد از دیده خون دل شها |
|
بین چه افتادست از دیده مرا |
|
|
این بگفت و گریه در شد آن نحیف |
|
که برو بگریست هم دون هم شریف |
|
|
از دلش چندان بر آمد های هوی |
|
حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی |
|
|
خیره گویان خیره گریان خیرهخند |
|
مرد و زن خرد و کلان حیران شدند |
|
|
شهر هم همرنگ او شد اشک ریز |
|
مرد و زن درهم شده چون رستخیز |
|
|
آسمان میگفت آن دم با زمین |
|
گر قیامت را ندیدستی ببین |
|
|
عقل حیران که چه عشق است و چه حال |
|
تا فراق او عجبتر یا وصال |
|
|
چرخ بر خوانده قیامتنامه را |
|
تا مجره بر دریده جامه را |
|
|
با دو عالم عشق را بیگانگی |
|
اندرو هفتاد و دو دیوانگی |
|
|
سخت پنهانست و پیدا حیرتش |
|
جان سلطانان جان در حسرتش |
|
|
غیر هفتاد و دو ملت کیش او |
|
تخت شاهان تختهبندی پیش او |
|
|
مطرب عشق این زند وقت سماع |
|
بندگی بند و خداوندی صداع |
|
|
پس چه باشد عشق دریای عدم |
|
در شکسته عقل را آنجا قدم |
|
|
بندگی و سلطنت معلوم شد |
|
زین دو پرده عاشقی مکتوم شد |
|
|
کاشکی هستی زبانی داشتی |
|
تا ز هستان پردهها برداشتی |
|
|
هر چه گویی ای دم هستی از آن |
|
پردهی دیگر برو بستی بدان |
|
|
آفت ادراک آن قالست و حال |
|
خون بخون شستن محالست و محال |
|
|
من چو با سوداییانش محرمم |
|
روز و شب اندر قفص در میدمم |
|
|
سخت مست و بیخود و آشفتهای |
|
دوش ای جان بر چه پهلو خفتهای |
|
|
هان و هان هش دار بر ناری دمی |
|
اولا بر جه طلب کن محرمی |
|
|
عاشق و مستی و بگشاده زبان |
|
الله الله اشتری بر ناودان |
|
|
چون ز راز و ناز او گوید زبان |
|
یا جمیل الستر خواند آسمان |
|
|
ستر چه در پشم و پنبه آذرست |
|
تا همیپوشیش او پیداترست |
|
|
چون بکوشم تا سرش پنهان کنم |
|
سر بر آرد چون علم کاینک منم |
|
|
رغم انفم گیردم او هر دو گوش |
|
کای مدمغ چونش میپوشی بپوش |
|
|
گویمش رو گرچه بر جوشیدهای |
|
همچو جان پیدایی و پوشیدهای |
|
|
گوید او محبوس خنبست این تنم |
|
چون می اندر بزم خنبک میزنم |
|
|
گویمش زان پیش که گردی گرو |
|
تا نیاید آفت مستی برو |
|
|
گوید از جام لطیفآشام من |
|
یار روزم تا نماز شام من |
|
|
چون بیاید شام و دزدد جام من |
|
گویمش وا ده که نامد شام من |
|
|
زان عرب بنهاد نام می مدام |
|
زانک سیری نیست میخور را مدام |
|
|
عشق جوشد بادهی تحقیق را |
|
او بود ساقی نهان صدیق را |
|
|
چون بجویی تو بتوفیق حسن |
|
باده آب جان بود ابریق تن |
|
|
چون بیفزاید می توفیق را |
|
قوت می بشکند ابریق را |
|
|
آب گردد ساقی و هم مست آب |
|
چون مگو والله اعلم بالصواب |
|
|
پرتو ساقیست کاندر شیره رفت |
|
شیره بر جوشید و رقصان گشت و زفت |
|
|
اندرین معنی بپرس آن خیره را |
|
که چنین کی دیده بودی شیره را |
|
|
بی تفکر پیش هر داننده هست |
|
آنک با شوریده شوراننده هست |
|