| | | | | | |
|
ز آهن تیره بقدرت مینمود |
|
واقعاتی که در آخر خواست بود |
|
|
تا کنی کمتر تو آن ظلم و بدی |
|
آن همیدیدی و بتر میشدی |
|
|
نقشهای زشت خوابت مینمود |
|
میرمیدی زان و آن نقش تو بود |
|
|
همچو آن زنگی که در آیینه دید |
|
روی خود را زشت و بر آیینه رید |
|
|
که چه زشتی لایق اینی و بس |
|
زشتیم آن تواست ای کور خس |
|
|
این حدث بر روی زشتت میکنی |
|
نیست بر من زانک هستم روشنی |
|
|
گاه میدیدی لباست سوخته |
|
گه دهان و چشم تو بر دوخته |
|
|
گاه حیوان قاصد خونت شده |
|
گه سر خود را به دندان دده |
|
|
گه نگون اندر میان آبریز |
|
گه غریق سیل خونآمیز تیز |
|
|
گه ندات آمد ازین چرخ نقی |
|
که شقیی و شقیی و شقی |
|
|
گه ندات آمد صریحا از جبال |
|
که برو هستی ز اصحاب الشمال |
|
|
گه ندا میآمدت از هر جماد |
|
تا ابد فرعون در دوزخ فتاد |
|
|
زین بترها که نمیگویم ز شرم |
|
تا نگردد طبع معکوس تو گرم |
|
|
اندکی گفتم به تو ای ناپذیر |
|
ز اندکی دانی که هستم من خبیر |
|
|
خویشتن را کور میکردی و مات |
|
تا نیندیشی ز خواب و واقعات |
|
|
چند بگریزی نک آمد پیش تو |
|
کوری ادراک مکراندیش تو |
|