| | | | | | |
|
چون رسول آمد به پیش پهلوان |
|
داد کاغذ اندرو نقش و نشان |
|
|
بنگر اندر کاغذ این را طالبم |
|
هین بده ورنه کنون من غالبم |
|
|
چون رسول آمد بگفت آن شاه نر |
|
صورتی کم گیر زود این را ببر |
|
|
من نیم در عهد ایمان بتپرست |
|
بت بر آن بتپرست اولیترست |
|
|
چونک آوردش رسول آن پهلوان |
|
گشت عاشق بر جمالش آن زمان |
|
|
عشق بحری آسمان بر وی کفی |
|
چون زلیخا در هوای یوسفی |
|
|
دور گردونها ز موج عشق دان |
|
گر نبودی عشق بفسردی جهان |
|
|
کی جمادی محو گشتی در نبات |
|
کی فدای روح گشتی نامیات |
|
|
روح کی گشتی فدای آن دمی |
|
کز نسیمش حامله شد مریمی |
|
|
هر یکی بر جا ترنجیدی چو یخ |
|
کی بدی پران و جویان چون ملخ |
|
|
ذره ذره عاشقان آن کمال |
|
میشتابد در علو همچون نهال |
|
|
سبح لله هست اشتابشان |
|
تنقیهی تن میکنند از بهر جان |
|
|
پهلوان چه را چو ره پنداشته |
|
شورهاش خوش آمده حب کاشته |
|
|
چون خیالی دید آن خفته به خواب |
|
جفت شد با آن و از وی رفت آب |
|
|
چون برفت آن خواب و شد بیدار زود |
|
دید که آن لعبت به بیداری نبود |
|
|
گفت بر هیچ آب خود بردم دریغ |
|
عشوهی آن عشوهده خوردم دریغ |
|
|
پهلوان تن بد آن مردی نداشت |
|
تخم مردی در چنان ریگی بکاشت |
|
|
مرکب عشقش دریده صد لگام |
|
نعره میزد لا ابالی بالحمام |
|
|
ایش ابالی بالخلیفه فیالهوی |
|
استوی عندی وجودی والتوی |
|
|
این چنین سوزان و گرم آخر مکار |
|
مشورت کن با یکی خاوندگار |
|
|
مشورت کو عقل کو سیلاب آز |
|
در خرابی کرد ناخنها دراز |
|
|
بین ایدی سد و سوی خلف سد |
|
پیش و پس کم بیند آن مفتون خد |
|
|
آمده در قصدجان سیل سیاه |
|
تا که روبه افکند شیری به چاه |
|
|
از چهی بنموده معدومی خیال |
|
تا در اندازد اسودا کالجبال |
|
|
هیچکس را با زنان محرم مدار |
|
که مثال این دو پنبهست و شرار |
|
|
آتشی باید بشسته ز آب حق |
|
همچو یوسف معتصم اندر زهق |
|
|
کز زلیخای لطیف سروقد |
|
همچو شیران خویشتن را واکشد |
|
|
بازگشت از موصل و میشد به راه |
|
تا فرود آمد به بیشه و مرجگاه |
|
|
آتش عشقش فروزان آن چنان |
|
که نداند او زمین از آسمان |
|
|
قصد آن مه کرد اندر خیمه او |
|
عقل کو و از خلیفه خوف کو |
|
|
چون زند شهوت درین وادی دهل |
|
چیست عقل تو فجل ابن الفجل |
|
|
صد خلیفه گشته کمتر از مگس |
|
پیش چشم آتشینش آن نفس |
|
|
چون برون انداخت شلوار و نشست |
|
در میان پای زن آن زنپرست |
|
|
چون ذکر سوی مقر میرفت راست |
|
رستخیز و غلغل از لشکر بخاست |
|
|
برجهید و کونبرهنه سوی صف |
|
ذوالفقاری همچو آتش او به کف |
|
|
دید شیر نر سیه از نیستان |
|
بر زده بر قلب لشکر ناگهان |
|
|
تازیان چون دیو در جوش آمده |
|
هر طویله و خیمه اندر هم زده |
|
|
شیر نر گنبذ همیکرد از لغز |
|
در هوا چون موج دریا بیست گز |
|
|
پهلوان مردانه بود و بیحذر |
|
پیش شیر آمد چو شیر مست نر |
|
|
زد به شمشیر و سرش را بر شکافت |
|
زود سوی خیمهی مهرو شتافت |
|
|
چونک خود را او بدان حوری نمود |
|
مردی او همچنین بر پای بود |
|
|
با چنان شیری به چالش گشت جفت |
|
مردی او مانده بر پای و نخفت |
|
|
آن بت شیرینلقای ماهرو |
|
در عجب در ماند از مردی او |
|
|
جفت شد با او به شهوت آن زمان |
|
متحد گشتند حالی آن دو جان |
|
|
ز اتصال این دو جان با همدگر |
|
میرسد از غیبشان جانی دگر |
|
|
رو نماید از طریق زادنی |
|
گر نباشد از علوقش رهزنی |
|
|
هر کجا دو کس به مهری یا به کین |
|
جمع آید ثالثی زاید یقین |
|
|
لیک اندر غیب زاید آن صور |
|
چون روی آن سو ببینی در نظر |
|
|
آن نتایج از قرانات تو زاد |
|
هین مگرد از هر قرینی زود شاد |
|
|
منتظر میباش آن میقات را |
|
صدق دان الحاق ذریات را |
|
|
کز عمل زاییدهاند و از علل |
|
هر یکی را صورت و نطق و طلل |
|
|
بانگشان درمیرسد زان خوش حجال |
|
کای ز ما غافل هلا زوتر تعال |
|
|
منتظر در غیب جان مرد و زن |
|
مول مولت چیست زوتر گام زن |
|
|
راه گم کرد او از آن صبح دروغ |
|
چون مگس افتاد اندر دیگ دوغ |
|