| | | | | | |
| |
یک نظر قانع مشو زین سقف نور |
|
بارها بنگر ببین هل من فطور |
|
| |
چونک گفتت کاندرین سقف نکو |
|
بارها بنگر چو مرد عیب‌جو |
|
| |
پس زمین تیره را دانی که چند |
|
دیدن و تمییز باید در پسند |
|
| |
تا بپالاییم صافان را ز درد |
|
چند باید عقل ما را رنج برد |
|
| |
امتحانهای زمستان و خزان |
|
تاب تابستان بهار همچو جان |
|
| |
بادها و ابرها و برقها |
|
تا پدید آرد عوارض فرقها |
|
| |
تا برون آرد زمین خاک‌رنگ |
|
هرچه اندر جیب دارد لعل و سنگ |
|
| |
هرچه دزدیدست این خاک دژم |
|
از خزانه‌ی حق و دریای کرم |
|
| |
شحنه‌ی تقدیر گوید راست گو |
|
آنچ بردی شرح وا ده مو بمو |
|
| |
دزد یعنی خاک گوید هیچ هیچ |
|
شحنه او را در کشد در پیچ پیچ |
|
| |
شحنه گاهش لطف گوید چون شکر |
|
گه بر آویزد کند هر چه بتر |
|
| |
تا میان قهر و لطف آن خفیه‌ها |
|
ظاهر آید ز آتش خوف و رجا |
|
| |
آن بهاران لطف شحنه‌ی کبریاست |
|
و آن خزان تهدید و تخویف خداست |
|
| |
و آن زمستان چارمیخ معنوی |
|
تا تو ای دزد خفی ظاهر شوی |
|
| |
پس مجاهد را زمانی بسط دل |
|
یک زمانی قبض و درد و غش و غل |
|
| |
زانک این آب و گلی کابدان ماست |
|
منکر و دزد ضیای جانهاست |
|
| |
حق تعالی گرم و سرد و رنج و درد |
|
بر تن ما می‌نهد ای شیرمرد |
|
| |
خوف و جوع و نقص اموال و بدن |
|
جمله بهر نقد جان ظاهر شدن |
|
| |
این وعید و وعده‌ها انگیختست |
|
بهر این نیک و بدی کمیختست |
|
| |
چونک حق و باطلی آمیختند |
|
نقد و قلب اندر حرمدان ریختند |
|
| |
پس محک می‌بایدش بگزیده‌ای |
|
در حقایق امتحانها دیده‌ای |
|
| |
تا شود فاروق این تزویرها |
|
تا بود دستور این تدبیرها |
|
| |
شیر ده ای مادر موسی ورا |
|
واندر آب افکن میندیش از بلا |
|
| |
هر که در روز الست آن شیر خورد |
|
همچو موسی شیر را تمییز کرد |
|
| |
گر تو بر تمییز طفلت مولعی |
|
این زمان یا ام موسی ارضعی |
|
| |
تا ببیند طعم شیر مادرش |
|
تا فرو ناید بدایه‌ی بد سرش |
|
