| | | | | | |
|
چون سلیمان سوی مرغان سبا |
|
یک صفیری کرد بست آن جمله را |
|
|
جز مگر مرغی که بد بیجان و پر |
|
یا چو ماهی گنگ بود از اصل کر |
|
|
نی غلط گفتم که کر گر سر نهد |
|
پیش وحی کبریا سمعش دهد |
|
|
چونک بلقیس از دل و جان عزم کرد |
|
بر زمان رفته هم افسوس خورد |
|
|
ترک مال و ملک کرد او آن چنان |
|
که بترک نام و ننگ آن عاشقان |
|
|
آن غلامان و کنیزان بناز |
|
پیش چشمش همچو پوسیده پیاز |
|
|
باغها و قصرها و آب رود |
|
پیش چشم از عشق گلحن مینمود |
|
|
عشق در هنگام استیلا و خشم |
|
زشت گرداند لطیفان را به چشم |
|
|
هر زمرد را نماید گندنا |
|
غیرت عشق این بود معنی لا |
|
|
لااله الا هو اینست ای پناه |
|
که نماید مه ترا دیگ سیاه |
|
|
هیچ مال و هیچ مخزن هیچ رخت |
|
می دریغش نامد الا جز که تخت |
|
|
پس سلیمان از دلش آگاه شد |
|
کز دل او تا دل او راه شد |
|
|
آن کسی که بانگ موران بشنود |
|
هم فغان سر دوران بشنود |
|
|
آنک گوید راز قالت نملة |
|
هم بداند راز این طاق کهن |
|
|
دید از دورش که آن تسلیم کیش |
|
تلخش آمد فرقت آن تخت خویش |
|
|
گر بگویم آن سبب گردد دراز |
|
که چرا بودش به تخت آن عشق و ساز |
|
|
گرچه این کلک قلم خود بیحسیست |
|
نیست جنس کاتب او را مونسیست |
|
|
همچنین هر آلت پیشهوری |
|
هست بیجان مونس جانوری |
|
|
این سبب را من معین گفتمی |
|
گر نبودی چشم فهمت را نمی |
|
|
از بزرگی تخت کز حد میفزود |
|
نقل کردن تخت را امکان نبود |
|
|
خرده کاری بود و تفریقش خطر |
|
همچو اوصال بدن با همدگر |
|
|
پس سلیمان گفت گر چه فیالاخیر |
|
سرد خواهد شد برو تاج و سریر |
|
|
چون ز وحدت جان برون آرد سری |
|
جسم را با فر او نبود فری |
|
|
چون برآید گوهر از قعر بحار |
|
بنگری اندر کف و خاشاک خوار |
|
|
سر بر آرد آفتاب با شرر |
|
دم عقرب را کی سازد مستقر |
|
|
لیک خود با این همه بر نقد حال |
|
جست باید تخت او را انتقال |
|
|
تا نگردد خسته هنگام لقا |
|
کودکانه حاجتش گردد روا |
|
|
هست بر ما سهل و او را بس عزیز |
|
تا بود بر خوان حوران دیو نیز |
|
|
عبرت جانش شود آن تخت ناز |
|
همچو دلق و چارقی پیش ایاز |
|
|
تا بداند در چه بود آن مبتلا |
|
از کجاها در رسید او تا کجا |
|
|
خاک را و نطفه را و مضغه را |
|
پیش چشم ما همیدارد خدا |
|
|
کز کجا آوردمت ای بدنیت |
|
که از آن آید همی خفریقیت |
|
|
تو بر آن عاشق بدی در دور آن |
|
منکر این فضل بودی آن زمان |
|
|
این کرم چون دفع آن انکار تست |
|
که میان خاک میکردی نخست |
|
|
حجت انکار شد انشار تو |
|
از دوا بدتر شد این بیمار تو |
|
|
خاک را تصویر این کار از کجا |
|
نطفه را خصمی و انکار از کجا |
|
|
چون در آن دم بیدل و بیسر بدی |
|
فکرت و انکار را منکر بدی |
|
|
از جمادی چونک انکارت برست |
|
هم ازین انکار حشرت شد درست |
|
|
پس مثال تو چو آن حلقهزنیست |
|
کز درونش خواجه گوید خواجه نیست |
|
|
حلقهزن زین نیست دریابد که هست |
|
پس ز حلقه بر ندارد هیچ دست |
|
|
پس هم انکارت مبین میکند |
|
کز جماد او حشر صد فن میکند |
|
|
چند صنعت رفت ای انکار تا |
|
آب و گل انکار زاد از هل اتی |
|
|
آب وگل میگفت خود انکار نیست |
|
بانگ میزد بیخبر که اخبار نیست |
|
|
من بگویم شرح این از صد طریق |
|
لیک خاطر لغزد از گفت دقیق |
|