عطار (غزلیات)/ای آفتاب رویت از غایت نکویی
| ای آفتاب رویت از غایت نکویی | افزون ز هرچه دانی برتر ز هرچه گویی | |||||
| گر نیکویی رویت یک ذره رخ نماید | دو کون مست گردد از غایت نکویی | |||||
| یارب چه آفتابی کاندر دو کون هرگز | در چشم جان نیاید مثلت به خوبرویی | |||||
| چون از کمال غیرت بر جان کمین گشایی | از خون عاشقانت روی زمین بشویی | |||||
| عطار در ره او از هر دو کون بگذر | وانگه ز خود فنا شو گر مرد راه اویی | |||||