| | | | | | |
|
دگر بار آن فسون پرداز استاد |
|
بر او افسونی از نو کرد بنیاد |
|
|
جوابش داد کای سرو سرافراز |
|
مکن زین بیشتر بر بیدلان ناز |
|
|
اسیری کو تمنای تو دارد |
|
سرش پیوسته سودای تو دارد |
|
|
چنین تا چند کوشی در هلاکش |
|
بترس آخر ز آه سوزناکش |
|
|
بس این بیچاره را در درد کشتن |
|
چراغش را بباد سرد کشتن |
|
|
بهل تا از لبت کامی بگیرد |
|
بود کاین دردش آرامی بگیرد |
|
|
من آن پیر کهنسالم که در کار |
|
جوانان از من آموزند هنجار |
|
|
طبیب رنج رنجوران عشقم |
|
دوای درد بیدرمان عشقم |
|
|
کنم دلدادگان را دلنوازی |
|
کنم بیچارگان را چارهسازی |
|
|
علاج عاشق دیوانه دانم |
|
هزار افسون از این افسانه دانم |
|
|
ز من بشنو غنیمت دان جوانی |
|
دوباره نیست کس را زندگی |
|
|
دگر بر عاشقان خویش خواری |
|
مکن گر طاقت خواری نداری |
|
|
بدین دلسوخته آتش چه ریزی |
|
رها کن بعد از این تندی و تیزی |
|
|
کز این آتش بجز دودی نبینی |
|
پشیمان گردی و سردی نبینی |
|
|
بهاری زحمت خاری نیرزد |
|
همه دنیا به آزاری نیرزد |
|
|
کسی با مهربانان کین نورزد |
|
خصومت کس بدین آئین نورزد |
|
|
بدین سرگشتگی مسکین جوانی |
|
غریبی دردمندی ناتوانی |
|
|
دل اندر مهر و سودای تو بسته |
|
شده از مهر و سودای تو خسته |
|
|
روا چون داریش مهجور کردن |
|
بخواری زاستانش دور کردن |
|
|
گرفتم کز تو کامی برنگیرد |
|
چرا باید که در هجرت بمیرد |
|
|
نمیگویم که در پیشت نشیند |
|
بهل تا یکدم از دورت ببیند |
|
|
چه رسمست این جفا با یار کردن |
|
دل یاران ز خود بیزار کردن |
|
|
زمانی با غریبی همزبان شو |
|
دمی با مهربانی مهربان شو |
|
|
بدین آتش دل او گرم میکرد |
|
دمش میداد و آهن نرم میکرد |
|
|
میانشان مدتی این ماجرا رفت |
|
ز هر جانب بسی چون و چرا رفت |
|
|
بهر عذری که میورد در کار |
|
جوابی مینهادش تازه در بار |
|
|
چو بسیاری از این معنی بر او خواند |
|
بت شکر لب از پاسخ فرو ماند |
|
|
بحیلت مرغ در شست آمد آخر |
|
رمیده باز در دست آمد آخر |
|
|
بت سوسن مزاج از بد لگامی |
|
به آئینی که میگوید نظامی |
|
|
« بچشمی ناز بیاندازه میکرد |
|
بدیگر چشم عهدی تازه میکرد» |
|
|
« عتابش گرچه میزد شیشه بر سنگ |
|
عقیقش نرخ میبرید در جنگ » |
|