شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/در ستایش پیغمبر و یارانش

از ویکی‌نبشته

در ستایش پیغمبر و یارانش

  اگر دل نخواهی که باشد نژند نخواهی که دایم بوی مستمند  
  چو خواهی که یابی ز هر بد رها سر اندر نیاری بدام بلا  
  بوی در دو گیتی ز بد رستگار نکو نام باشی بر کردگار  
  بگفتار پیغمبرت راه جوی دل از تیرگیها بدین آب شوی  
  ترا دین و دانش رهاند درست ره رستگاری ببایدت جُست  
  چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی خداوند امر و خداوند نهی  
  که خورشید بعد از رسولان مه نتابید بر کس ز بوبکر به  
  عمر کرد اسلام را آشکار بیاراست گیتی چو باغ بهار  
  پس از هر دوان بود عثمان گزین خداوند شرم و خداوند دین  
  چهارم علی بود جفت بتول که او را بخوبی ستاید رسول  
  که من شهر علمم علیّم درست دُرست این سخن قول پیغمبر است  
  گواهی دهم کین سخن راز اوست تو گوئی دو گوشم بر آوازِ اوست  
  بدان باش کو گفت زان بر مگرد چو گفتار و رایت نیارد بدرد  
  علی را چنین گفت و دیگر همین کز ایشان قوی شد بهر گونه دین  
  نبی آفتاب و صحابان چو ماه بهم نسبتی یک دگر راست راه  
  حکیم این جهان را چو دریا نهاد برانگیخته موج ازو تندباد  
  چو هفتاد کشتی برو ساخته همه بادبانها برافراخته  
  یکی پهن کشتی بسان عروس بیاراسته همچو چشم خروس  
  محمد بدو اندرون با علی همان اهل بیتِ نبی و وصی  
  خردمند کز دور دریا بدید کرانه نه پیدا و بن ناپدید  
  بدانست کو موج خواهد زدن کس از غرق بیرون نخواهد شدن  
  بدل گفت اگر با نبی و وصی شوم غرقه دارم دو یارِ وفی  
  همانا که باشد مرا دست گیر خداوندِ تاج و لوا و سریر  
  خداوندِ جوی و می و انگبین همان چشمهٔ شیر و مای معین  
  اگر چشم داری بدیگر سرای به نزد نبی و وصی گیر جای  
  گرت زین بد آید گناه منست چنین است آئین و راه منست  
  دلت گر به راه خطا مائل است ترا دشمن اندر جهان خرد دل است  
  نباشد جز از بی پدر دشمنش که یزدان بآتش بسوزد تنش  
  نگر تا نداری ببازی جهان نه برگردی از نیک پی همرهان  
  همان نیکیت باید آغاز کرد چو با نیک نامان بوی درنبرد  
  نکوئی بهرجا چو آید بکار نکوئی گزین وز بدی شرم دار  
  از این در سخن چند رانم همی همانا کرانش ندانم همی