پرش به محتوا

شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/بند کردن طهمورث دیوان و مردن او

از ویکی‌نبشته

بند کردن طهمورث دیوان و مردن او

  چو دیوان بدیدند کردار اوی کشیدند گردن ز گفتار اوی  
  شدند انجمن دیوِ بسیار مر که پردخته ماند ازو تاج زر  
  چو طهمورث آگه شد از کارِشان برآشفت و بشکست بازارِشان  
  بفرِّ جهاندار بسته میان بگردن برآورده گرزِ گران  
  همه نرّه دیوان و افسونگران برفتند جادو سپاهی گران  
  دمنده سیه دیوشان پیش رو همی باسمان برکشیدند غو  
  هوا تیره فام و زمین تیره گشت دو دیده درو اندرون خیره گشت  
  جهاندار طهمورثِ بافرین بیامد کمر بستهٔ رزم و کین  
  ز یکسو غوِ آتش و دودِ دیو ز یکسو دلیرانِ گیهان خدیو  
  یکایک بیاراست با دیو جنگ نبُد جنگ شان را فراوان درنگ  
  از ایشان دو بهره بافسون به بست دگرشان بگرز گران کرد پست  
  کشیدندشان خسته و بسته خوار بجان خواستند انگهی زینهار  
  که ما را مکش تا یکی نو هنر بیاموزی از ما کت آید ببر  
  کئی نامور دادشان زینهار بدان تا نهانی کنند آشکار  
  چو آزادشان شد سر از بند اوی بجُستند ناچار پیوند اوی  
  نوشتن به خسرو بیاموختند دلش را بدانش برافروختند  
  نوشتن یکی نه که نزدیک سی چه رومی چه تازی و چه پارسی  
  چه هندی و چینی و چه پهلوی نگاریدنِ آن کجا بشنوی  
  جهاندار سی سال ازین پیش‌تر چگونه پدید آوریدی هنر  
  برفت و سرآمد برو روزگار همه رنج او ماند ازو یادگار  
  جهانا مپرور چو خواهی درود چو می‌بدروی پروریدن چه سود  
  بر آری یکی را بچرخ بلند سپاریش ناگه بخاک نژند