سلامان و ابسال/حکایت عاشقی که دفع گمان اغیار را وصف معشوق خود در لباس آفتاب و ماه و غیر آن کردی

از ویکی‌نبشته
بر پایهٔ تصحیح شیخ عبدالقادر سرافراز، بمبئی، ۱۳۱۵ خورشیدی

(حکایت عاشقی که دفع گمان اغیار را وصف معشوق)

(خود در لباس آفتاب و ماه و غیر آن کردی)

  عاشقی در گوشهٔ بنشسته بود گفت و گو با خویش در پیوسته بود  
  هر دم از نو داستانی ساختی ناشنیده قصهٔ پرداختی  
  گه ز مه گفتی گهی از آفتاب گاهی از برگ گل سنبل نقاب  
  گه ز قدّ سرو کردی نکته راست گاه از آن خس کش ز خاک پای خاست  
۵۷۰  غافلی از دور آن را می‎شنید خاطرش زآن هرزه گوئی می‎رمید  
  گفت با وی کای ز عشقت رفته نام عاشق از معشوق خود راند کلام  
  عاشق و نام کسان گفتن که چه گوهر وصف خسان سفتن که چه  
  گفت کای دور از نشان عاشقان فهم نتوانی زبان عاشقان  
  زآفتاب و مه غرض یار منست سرّ این بر نکته دانان روشنست  
۵۷۵  گل که گفتم لطف رویش خواستم ذکر سنبل رفت مویش خواستم  
  سرو چه بود قامت رعنای او من خسم رسته ز خاک پای او  
  گر تو واقف از زبان من شوی جز حدیث عشقش از من نشنوی