کلیات سعدی/غزلیات/من از تو هیچ نبریدم که هستی یار دلبندم
۶۵۵
| من از تو هیچ نبریدم که هستی یار دل(بندم) | تو را چون بندهٔ گشتم بفرمانت کم(ر بندم) | |||||
| سواری چست و چالاکی دلم بس(تی بفتراکی) | خوشا و خرما آندل که باشد ص(ید دلبندم) | |||||
| بدین خوبی بدین پاکی که رویت . . . . . . . . | ترا از جمله بگزیدم بجز تو یار نپ(سندم) | |||||
| بامیدت طربناکم بعشقت . . . . . . . . . . . . . | گهی از ذوق میگریم گهی از شوق می(خندم) | |||||
| بسی تلخی چشیدستم که رویت (را بدیدستم) | بگفتار و لبت جانا توئی شکر ت(وئی قندم) | |||||
| بعشقت زار و حیرانم ز مدهو(شی پریشانم) | ز غیرت بیخ غیرت را ز دل یک(بارگی کندم) | |||||
| نهال عشق ایدلبر بباغ دل . . . . . . . . . . . . | حدیث مهربانی را بگیتی زان (پراکندم) | |||||
| حدیث خویش بنوشتم چو آن گفتار . . . . . . . | چو در دل مهر تو کشتم مبارک (باد پیوندم) | |||||
| اگر چه نیست آرامم هنوزت عا(شق خامم) | بسوزان چون سپندم خوش بعشق . . . . . . . | |||||
| ایاز چاکرت گشتم بمحمودی . . . . . . . . . | بخود نزدیک گردانم چو خود را د. . . . . . . . . . | |||||