کلیات سعدی/مواعظ/وجودم به تنگ آمد از جور تنگی
در ستایش ابوبکربن سعد
| وجودم بتنگ آمد از جور تنگی[۱] | شدم در سفر روزگاری درنگی | |||||
| جهان زیر پی چون سکندر بریدم | چو یأجوج بگذشتم از سدّ سنگی | |||||
| برون جستم از تنگ ترکان چو دیدم | جهان درهم افتاده چون موی زنگی | |||||
| چو بازآمدم کشور[۲] آسوده دیدم | ز گرگان بدر رفته آن تیز چنگی | |||||
| خط ماهرویان چو مشک تتاری | سر زلف خوبان چو درع فرنگی | |||||
| بنام ایزد آباد و پر ناز و نعمت | پلنگان رها کرده خوی پلنگی | |||||
| درون مردمی چون ملک نیک محضر | برون لشکری چون هژبران جنگی | |||||
| بپرسیدم این کشور آسوده کی شد | کسی گفت سعدی چه شوریده رنگی | |||||
| چنان بود در عهد اول که دیدی | جهانی پرآشوب و تشویش و تنگی | |||||
| چنین شد در ایام سلطان عادل | اتابک ابوبکربن سعد زنگی | |||||