کلیات سعدی/مواعظ/شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز

از ویکی‌نبشته

در لیلة‌البراة فرموده است

  شبی چنین درِ هفت آسمان برحمت باز ز خویشتن نفسی ای پسر بحق پرداز  
  مگر ز مدت عمر آنچه مانده دریابی که آنچه رفت بغفلت دگر نیاید باز  
  چنان مکن که ببیچارگی فرومانی کنون که چاره بدست اندرست چاره بساز  
  ز عمرت آنچه ببازیچه رفت و ضایع شد گرت دریغ نیامد، بقیت اندر باز  
  چه روزهات بشب رفت در هوا و هوس شبی بروز کن آخر بذکر و شکر[۱] و نماز  
  مگوی شب بعبادت چگونه روز کنم محب را ننماید شب وصال دراز  
  کریم عزّ وجل غیب‌دان و مطلعست گرش بلند بخوانی و گر بخفیه و راز  
  برآر دست تضرع ببار اشک ندم ز بی‌نیاز بخواه آنچه بایدت بنیاز  
  سر امید فرود آر و روی عجز بمال بر استان خداوندگار بنده‌نواز  
  بنیکمردان یارب که دست فعل بدان ببند بر همه عالم خصوص بر شیراز  


  1. نکر.