کلیات سعدی/غزلیات/هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود

از ویکی‌نبشته

۲۶۵– ط

  هر که را باغچهٔ هست ببستان نرود هر که مجموع نشستست پریشان نرود  
  آنکه در دامنش آویخته باشد خاری هرگزش[۱] گوشهٔ خاطر بگلستان نرود  
  سفر قبله درازست و مجاور با دوست روی در قبلهٔ معنی ببیابان نرود  
  گر بیارند کلید همه درهای بهشت جان عاشق بتماشاگه رضوان نرود  
  گر سرت مست کند بوی حقیقت روزی اندرونت بگل و لاله و ریحان نرود  
  هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست مدعی باشد اگر بر سر پیکان نرود  
  صفت عاشق صادق بدرستی آنست که گرش سر برود از سر پیمان نرود  
  بنصیحتگر دل‌شیفته میباید گفت برو ایخواجه که ایندرد بدرمان نرود  
  بملامت نبرند[۲] از دل ما صورت عشق نقش بر سنگ نبشتست بطوفان نرود  
  عشق را عقل نمیخواست که بیند لیکن هیچ عیار نباشد که بزندان نرود  
  سعدیا گر همه شب شرح غمش خواهی گفت شب بپایان رود و شرح بپایان نرود  


  1. دیگرش.
  2. نرود.