کلیات سعدی/غزلیات/من از این جا به ملامت نروم
۴۲۷ – ط
| من از اینجا بملامت نروم | که من اینجا بامیدی گروم | |||||
| گر بعقلم سخنی می‌گویند | بیم آنست که دیوانه شوم | |||||
| گوش دل رفته بآواز سماع | نتوانم که نصیحت شنوم | |||||
| همه گو باد ببر خرمن عمر | دو جهان بیتو نیرزد دو جوم | |||||
| دوستان عیب و ملامت مکنید | کانچه خود کاشته باشم دروم | |||||
| من بیچارهٔ گردن بکمند | چکنم گر برکابش نروم؟ | |||||
| سعدیا گفت بخوابم بینی | بیوفا یارم اگر می‌غنوم | |||||