کلیات سعدی/غزلیات/خرم آن روز که چون گل به چمن بازآیی
۴۹۹ – خ
| خرم آنروز[۱] که چون گل بچمن بازآئی | یا ببستان[۲] بدر حجرهٔ من بازآئی | |||||
| گلبن عیش من آنروز شکفتن گیرد | که تو چون سرو خرامان بچمن بازآئی | |||||
| شمع من، روز نیامد که شبم بفروزی؟ | جان من، وقت نیامد که بتن بازآئی؟ | |||||
| آب تلخست مدامم چو صراحی در حلق | تا تو یکروز چو ساغر بدهن بازآئی | |||||
| کی بدیدار من ای مهرگسل برخیزی؟ | کی بگفتار من ای عهدشکن بازآئی | |||||
| مرغ سیر آمدهٔ از قفس صحبت و من | دام زاری بنهم بو که بمن بازآئی[۳] | |||||
| من خود آن بخت ندارم که بتو پیوندم | نه تو[۴] آن لطف نداری که بمن بازآئی | |||||
| سعدی آن دیو نباشد که بافسون برود | هیچت افتد که چو مردم بسخن بازآئی؟ | |||||