کلیات سعدی/غزلیات/اگر به تحفه جانان هزار جان آری

by سعدی

۵۶۷ – ب

	اگر بتحفهٔ جانان هزار جان آری			محقرست نشاید که بر زبان آری
	حدیث جان بر جانان همین مثل باشد[۱]			که زر بکان بری و گل ببوستان آری
	هنوز در دلت ای آفتابرخ نگذشت			که سایهٔ بسر یار مهربان آری
	ترا چه غم که مرا در غمت نگیرد خواب؟			تو پادشاه کجا یاد پاسبان آری؟
	ز حسن روی تو بر دین خلق میترسم			که بدعتی که نبودست در جهان آری
	کس از کناری در روی تو نگه نکند			که عاقبت نه بشوخیش در میان آری
	ز چشم مست تو واجب کند که هشیاران			حذر کنند، ولی تاختن نهان آری
	جواب تلخ چه داری؟ بگوی و باک مدار			که شهد محض بود چون تو بر دهان آری
	و گر بخنده درآئی چه جای مرهم ریش؟			که ممکنست که در جسم مرده جان آری
	یکی لطیفه ز من بشنو ایکه در آفاق			سفر کنی و لطائف ز بحر و کان آری
	گرت بدایع سعدی نباشد اندر بار			بپیش اهل و قرابت[۲] چه ارمغان آری؟

---

1. دارد.
2. اهل قبائل.