سعدی (غزلیات)/اول دفتر به نام ایزد دانا
| ' | سعدی (غزلیات) از سعدی (اول دفتر به نام ایزد دانا) |
' |
اول دفتر به‌نامِ ایزدِ داناصانعِ پروردگار، حَیّ توانا اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدمصورت خوب آفرید و سیرت زیبا از در بخشندگی و بنده‌نوازیمُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویشروزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا حاجتِ موری به علم غیب بدانَددر بُنِ چاهی، به زیرِ صخره‌ی صَمّا جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِیبرگِ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحلنَخلِ تَناور کُند زِ دانه‌ی خرما از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفقاز همه عالم نَهان و بر همه پیدا پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالشاز عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوشحمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروزحیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّروز همه عیبی مُنزّهی و مُبرّا ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتنبا همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفتور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟
