سعدی (غزلیات)/اول دفتر به نام ایزد دانا

'

سعدی (غزلیات)  از سعدی (اول دفتر به نام ایزد دانا)

'

	اول دفتر به‌نامِ ایزدِ دانا		صانعِ پروردگار، حَیّ توانا
	اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدم		صورت خوب آفرید و سیرت زیبا
	از در بخشندگی و بنده‌نوازی		مُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا
	قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویش		روزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا
	حاجتِ موری به علم غیب بدانَد		در بُنِ چاهی، به زیرِ صخره‌ی صَمّا
	جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِ		برگِ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا
	شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل		نَخلِ تَناور کُند زِ دانه‌ی خرما
	از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفق		از همه عالم نَهان و بر همه پیدا
	پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالش		از عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا
	خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش		حمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا
	هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروز		حیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا
	بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّر		وز همه عیبی مُنزّهی و مُبرّا
	ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتن		با همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا
	سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت		ور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟