| اول دفتر به‌نامِ ایزدِ دانا |
|
صانعِ پروردگار، حَیّ توانا |
| اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدم |
|
صورت خوب آفرید و سیرت زیبا |
| از در بخشندگی و بنده‌نوازی |
|
مُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا |
| قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویش |
|
روزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا |
| حاجتِ موری به علم غیب بدانَد |
|
در بُنِ چاهی، به زیرِ صخره‌ی صَمّا |
| جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِی |
|
برگِ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا |
| شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل |
|
نَخلِ تَناور کُند زِ دانه‌ی خرما |
| از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفق |
|
از همه عالم نَهان و بر همه پیدا |
| پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالش |
|
از عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا |
| خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش |
|
حمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا |
| هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروز |
|
حیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا |
| بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّر |
|
وز همه عیبی مُنزّهی و مُبرّا |
| ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتن |
|
با همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا |
| سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت |
|
ور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟ |
