سعدی (غزلیات)/اول دفتر به نام ایزد دانا
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| ' | سعدی (غزلیات) از سعدی (اول دفتر به نام ایزد دانا) |
' |
| اول دفتر به‌نامِ ایزدِ دانا | صانعِ پروردگار، حَیّ توانا | |
| اکبر و اعظم، خدایِ عالَم و آدم | صورت خوب آفرید و سیرت زیبا | |
| از در بخشندگی و بنده‌نوازی | مُرغِ هوا را نصیب و ماهیِ دریا | |
| قسمت خود می‌خورند مُنعم و درویش | روزی خود می‌برند پَشّه و عَنقا | |
| حاجتِ موری به علم غیب بدانَد | در بُنِ چاهی، به زیرِ صخره‌ی صَمّا | |
| جانور از نُطفه می‌کند، شِکَّر از نِی | برگِ ِتر از چوبِ خشک و چشمه زِ خارا | |
| شربتِ نوش آفرید از مگسِ نَحل | نَخلِ تَناور کُند زِ دانه‌ی خرما | |
| از همگان بی‌نیاز و بر همه مُشفق | از همه عالم نَهان و بر همه پیدا | |
| پرتو نورِ سُرادِقاتِ جَلالش | از عظمت، ماورایِ فکرتِ دانا | |
| خود نه زبان در دهانِ عارفِ مدهوش | حمد و ثَنا می‌کند، که موی بر اعضا | |
| هر که نداند سپاسِ نعمتِ امروز | حیف خورد بر نصیبِ رحمتِ فردا | |
| بارخدایا! مُهَیمَنی و مُدَبّر | وز همه عیبی مُنزّهی و مُبرّا | |
| ما نتوانیم حقِ حَمد تو گفتن | با همه کَرّوبیٰانِ عالَمِ بالا | |
| سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت | ور نه کمال تو، وَهم کِی رسد آن جا؟ |
