کلیات سعدی/بوستان/باب هشتم/شب از بهر آسایش تست و روز

by سعدی

	شب از بهر آسایش تست و روز			مه روشن و مهر گیتی فروز
	سپهر از برای تو فراش وار			همی گستراند بساط بهار
	اگر باد و برفست و باران و میغ			و گر رعد چوگان زند، برق تیغ
	همه کارداران[۱] فرمانبرند			که تخم تو در خاک می‌پرورند
	اگر تشنه مانی ز سختی مجوش			که سقای ابر آبت آرد بدوش[۲]
	ز خاک آورد رنگ و بوی و طعام			تماشاگه دیده و مغز و کام
	عسل دادت از نحل و منّ از هوا			رطب دادت از نخل و نخل از نوا
	همه نخلبندان بخایند دست			ز حیرت که نخلی چنین کس نبست
	خور و ماه و پروین برای تواند			قنادیل سقف سرای تواند
	ز خارت گل آورد و از نافه مشک			زر از کان و برگ تر از چوب خشک
	بدست خودت چشم و ابرو نگاشت			که محرم باغیار نتوان گذاشت
	توانا که او نازنین پرورد			بالوان نعمت چنین پرورد
	بجان گفت باید نفس بر نفس			که شکرش نه کار زبانست و بس
	خدایا دلم خون شد و دیده ریش			که می‌بینم انعامت از گفت[۳] بیش
	نگویم دد و دام و مور و سمک			که فوج ملایک بر اوج فلک[۴]
	هنوزت سپاس اندکی گفته‌اند			ز بیور هزاران یکی گفته‌اند
	برو سعدیا دست و دفتر بشوی			براهی که پایان ندارد مپوی

* * *

---

1. کاردانان.

2. 	اگر تشنه آئی بسختی مجوی			که سقای ابر آبت آرد بجوی

3. وصف.
4. نه فرزند آدم که جوق ملک.