کلیات سعدی/بوستان/باب نهم/یکی را به چوگان مه دامغان

از ویکی‌نبشته

حکایت

  یکیرا بچوگان مِه دامغان بزد تا چو طبلش بر آمد فغان  
  شب از بیقراری نیارست خفت برو پارسائی گذر کرد و گفت  
  بشب گر ببردی بر شحنه سوز گناه آبرویش نبردی بروز  
  کسی روز محشر نگردد خجل که شبها بدرگه برد سوز دل  
  اگر هوشمندی ز داور[۱] بخواه شب توبه تقصیر روز گناه  
  هنوز از سر صلح داری چه بیم؟ در عذرخواهان نبندد کریم  
  کریمی که آوردت از نیست هست عجب گر بیفتی نگیردت دست  
  اگر بندهٔ دست حاجت برآر و گر شرمسار آب حسرت ببار  
  نیامد برین در کسی عذر خواه که سیل ندامت نشستش گناه  
  نریزد خدای آبروی کسی که ریزد گناه آب چشمش بسی  


  1. ز یزدان دادار داور.