کلیات سعدی/بوستان/باب سوم/خوشا وقت شوریدگان غمش

از ویکی‌نبشته
  خوشا وقت شوریدگان غمش اگر زخم بینند و گر مرهمش  
  گدایانی[۱] از پادشاهی نفور بامیدش اندر گدائی صبور  
  دمادم شراب الم در کشند وگر تلخ بینند دم در کشند  
  بلای خمارست در عیش مل سلحدار خارست با شاه[۲] گل  
  نه تلخست صبری که بر یاد اوست که تلخی شکر باشد از دست دوست  
  ملامت کشانند مستان یار سبکتر برد[۳] اشتر مست بار  
  اسیرش نخواهد رهائی ز بند شکارش نجوید خلاص از کمند  
  سلاطین عزلت گدایان حی منازل شناسان گم کرده پی  
  بسر وقتشان خلق ره کی برند که چون آب حیوان بظلمت درند  
  چو بیت‌المقدس درون پر قباب رها کرده دیوار بیرون خراب  
  چو پروانه آتش بخود در زنند نه چون کرم پیله بخود بر[۴]تنند  
  دلارام در بر دلارام جوی لب از تشنگی خشک بر طرف جوی  
  نگویم که بر آب قادر نیند که بر شاطی نیل مستسقیند  


  1. گدایان.
  2. شاخ.
  3. کشد.
  4. در.