کلیات سعدی/بوستان/باب اول/شنیدم که دارای فرخ تبار

by سعدی

حکایت

	شنیدم که دارای فرّخ تبار			ز لشکر جدا ماند روز شکار
	دوان آمدش گله‌بانی[۱] بپیش			بدل گفت دارای فرخنده کیش
	مگر دشمنست اینکه آمد بجنگ			ز دورش بدوزم بتیر خدنگ
	کمان کیانی بزه راست کرد			بیک دم وجودش عدم خواست کرد
	بگفت ایخداوند ایران و تور			که چشم بد از روزگار تو دور
	من آنم که اسبان شه پرورم			بخدمت بدین مرغزار اندرم
	ملک را دل رفته آمد بجای			بخندید و گفت ای نکوهیده رای
	ترا یاوری کرد فرخ سروش			وگرنه زه آورده بودم بگوش
	نگهبان مرعی بخندید و گفت			نصحیت ز مُنعم نباید[۲] نهفت
	نه تدبیر محمود و رای نکوست			که دشمن نداند شهنشه ز دوست
	چنانست در مهتری شرط زیست			که هر کهتریرا بدانی که کیست
	مرا بارها در حضر دیده‌ای			ز خیل و چراگاه پرسیده‌ای
	کنونت بمهر آمدم پیشباز			نمیدانیم از بداندیش باز؟
	توانم من ای نامور شهریار			که اسبی برون آرم از صد هزار
	مرا گله‌بانی بعقلست و رای			تو هم گلهٔ خویش باری بپای
	در آن تخت و ملک از خَلل غم بود			که تدبیر شاه از شبان کم بود

* * *

---

1. گله بانیش آمد.
2. نشاید.