کلیات سعدی/مواعظ/مثلثات

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو

مثلثات[۱]

  خلیلی الهدی انجی و اصلح ولکن من هداه الله افلح  
  نصیحت نیکبختان گوش گیرند حکیمان پند درویشان پذیرند  
  کسس اثهن داراغت خاطر بریزت که تختی عاقلی ده بار ایزت  
  من استضعفت لاتغلظ علیه من استأسرت لاتکسر یدیه  
  چه نیکو گفت در پای شتر مور که ای فربه مکن بر لاغران زور  
  که منعم تی مبر کول اتخ درویش کشایش می نیی دنبل مزش نیش  
  دع استنقاص من طال احترامه فقوس‌الدهر لم تفرغ سهامه  
  جراحت بند باش ار میتوانی ترا نیز ار بیندازد چه دانی  
  موات این دهر اسراری پشت نه هم سین پیرانه کمان بر کس ای کشت  
  تأدب تستقم لاطف تقدم تواضع ترتفع لاتعل تندم  
  که دوران فلک بسیار بودست که بخشودست و دیگر در ربودست  
  نه کت تفسیر وفق خواندستی بهشت بسم دی که سوری ماندو بیده بدشت  
  لیعف المهتدی عن سوء من ضل ولا یستهزکم من قائم زل  
  منم کافتادگان را بد نگفتم که ترسیدم که روزی خود بیفتم  
  که مسکین اوست و خداتو بهریست مخن شرلی بدان چنداکی بکریست  
  متی زرت الفتی غبا اجلک فلا تکثر حبیبک[۲] لا یملک  
  ز بسیار آمدن عزت بکاهد چو کم بینند خاطر بیش خواهد  
  عزیزی کت من اش هردم مدوبش که صحبت هم ملال آرد بش از بش  
  تمیر[۳] فی فقیر یشتهی الزاد ولا تحسد غنیاً قدره زاد  
  وگر گویند آن جاه و محل بین تو پای روستائی در وحل بین  
  تخه ترش روی کت برغ خوان نیست تزان مسکین خبر هن کش خونان نیست  
  تلقفت الشوا و انبقل بعده سل الجوعان کیف الخبز وحده  
  بپرس آنرا که جسم از فاقه خونست که قدر نعمت او داند که چونست  
  غرش نان هاجی از حلوای تیزست نن تهی گلشکر هن کت تکیزست  
  افق یا من تلهی حول منقل عن الحطاب فی واد عَقنقل  
  فقیر از بهر نان بر در دعاخوان تو می‌تندی که مرغم نیست بر خوان  
  چه داند آنکس سه نح خوردست و تقتست که مسکینی و سرما گسنه خفتست  
  تحب المال لو احببت قدم[۴] و ان خلفت محبوساً تندم[۴]  
  منه گر عقل داری در تن و هوش اگر مردی ده و بخش و خور و پوش  
  توا کی بیفتی از هنجار و رسته پشیمان بی که نخوردم توشه نسته  
  صرفت العمر فی تحصیل مالک تفکر یا معنی فی مآلک  
  کسی از زرع دنیا خوشه برداشت که چندی خورد و چندی توشه برداشت  
  که بپسندت کی م خوذ از غصه نکشتم که کردم گرد و نخورم نبخشم  
  بهاء الوجه مع خبث النفوس کمصباح علی قبرالمجوس  
  بگور گبر ماند زاهد زور درون مردار و بیرون مشک و کافور  
  کعارف باد بی کند سر جمه کفو اکار جهومنت کش در به از تو  
  متی عاشرت محلوق العوارض اذا قالوا لک اکفر لاتعارض  
  مرو با ژنده‌پوشان شام و شبگیر چو رفتی در بغل نه دست تدبیر  
  چنان تردم دوت کت خون خوفا کند کناکس خورده دیک تهی چه فا کند  
  وجد یا صاح و اکفف من ملامه لعل القوم فیهم ذو کرامه  
  مگو در نفس درویشان هنر نیست که گرد مردیست هم زیشان بدر نیست  
  کاحسان نکند فاهر بی اصولی شنه میان هم بجت صاحب قبولی  
  نعما قال خیاط بموصل لمأجور له قدر ففصل  
  سخن سهل است بر طرف زبان گفت نگه کن کاین سخن هرجا توان گفت  
  غر از مو میشنی فاهر کس مگوی راز کحبغی می‌بری زوتر هذنداز  
  خفی السرّ لاتودع خلیلک حذارا منه ان ینسی جمیلک  
  مگو با دوست میگویم چه باکست که گر دشمن شود بیم هلاکست  
  تو از دشمن بترسی غافل از دوست که عیش دشمن سوب اس سست توست  
  یقول الزاجرانی لا تلاعب اذا لم تحتمل بسط الملاعب  
  چه خوش گفت آن پسر با یار طناز تو در نی بستهٔ آتش مینداز  
  کر کمی دی کش ای روز خوبی گفت مزم طش کت قلاشی نتوان اشفنت  
  ان استحسنت هذا القول بعدی قل اللهم نور قبر سعدی  
  چه باشد گر ز رحمت پارسائی کند در کار درویشی دعائی  
  کخیرت باد ازین معنی کت اشنفت بگی رحمت و سعدی باکش این گفت  

  1. ابیاتی که بزبان شیرازی یا لُری است از روی نسخه‌های قدیم بعین استنساخ شده.
  2. حبیبی.
  3. تمیز.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ قدمت، تندمت.