| | | | | | |
|
روزی که خیال دلستان رقص کند |
|
یک جان چکند که صد جهان رقص کند |
|
|
هر پرده که میزنند در خانهی دل |
|
مسکنی تن بینوا همان رقص کند |
|
|
روزی که ز کار کمترک میآید |
|
در دیده خیال آن بتک میآید |
|
|
از نادرهگی و از غریبی که ویست |
|
در عین دلست و دل به شک میآید |
|
|
روزیکه مرا عشق تو دیوانه کند |
|
دیوانگی کنم که دیو آن نکند |
|
|
حکم مژه تو آن کند با دل من |
|
کز نوک قلم خواجهی دیوان نکند |
|
|
روزیکه وجودها تولد گیرد |
|
روزیکه عدم جانب اعلا گیرد |
|
|
تا قبضهی شمشیر که آلاید خون |
|
تا آتش اقبال که بالا گیرد |
|
|
رو نیکی کن که دهر نیکی داند |
|
او نیکی را از نیکوان نستاند |
|
|
مال از همه ماند و از تو هم خواهد ماند |
|
آن به که بجای مال نیکی ماند |
|
|
زان آب که چرخ از آن بسر میگردد |
|
استارهی جانم چو قمر میگردد |
|
|
بحریست محیط و در وی این خلق مقیم |
|
تا کیست کز این بحر گهر میگردد |
|
|
زان مقصد صنع تو یکی نی ببرید |
|
از بهر لب چون شکر خود بگزید |
|
|
وان نی ز تو از بسکه می لب نوشید |
|
هم بر لب تو مست شد و بخروشید |
|
|
ز اول که مرا عشق نگارم بربود |
|
همسایهی من ز نالهی من نغنود |
|
|
اکنون کم شد ناله عشقم بفزود |
|
آتش چو هوا گرفت کم گردد دود |
|
|
زلفت چو بر آن لعل شکرخای زند |
|
در بردن جان بندگان رای زند |
|
|
دست خوش خویش را کس از دست دهد؟ |
|
افتادهی خویش را کسی پای زند؟ |
|
|
زلف تو به حسن ذوفنونها برزد |
|
در مالش عنبر آستینها برزد |
|
|
مشگش گفتم از این سخن تاب آورد |
|
درهم شد و خویشتن زمینها برزد |
|
|
زندان تو از نجات خوشتر باشد |
|
نفرین تو از نبات خوشتر باشد |
|
|
شمشیر تو از حیات خوشتر باشد |
|
ناسور تو از نوات خوشتر باشد |
|
|
زنهار مگو که رهروان نیز نیند |
|
کامل صفتان بینشان نیز نیند |
|
|
ز اینگونه که تو محرم اسرار نهای |
|
میپنداری که دیگران نیز نیند |
|
|
سر دل عاشقان ز مطرب شنوید |
|
با نالهی او بگرد دلها بروید |
|
|
در پرده چه گفت اگر بدو میگروید |
|
یعنی که ز پرده هیچ بیرون نروید |
|
|
سر مستان را ز محتسب ترسانند |
|
شد محتسب مست همه میدانند |
|
|
این مردم شهر ما اگر مردانند |
|
این مستان را چرا گرو نستانند |
|
|
سرویکه ز باغ پاکبازان باشد |
|
هم سرکش و هم سرخوش و نازان باشد |
|
|
گر سر کشد او ز سرکشان میرسدش |
|
کاندر سر او غرور بازان باشد |
|
|
سرهای درختان گل تر میچینند |
|
و اندر دل خود کان گهر میبینند |
|
|
چون بر سر پایند که با بیبرگی |
|
نومید نگردند و ز پا میشینند |
|
|
سرهای درختان گل رعنا چیدند |
|
آن یعقوبان یوسف خود را دیدند |
|
|
ایام زمستان چو سیه پوشیدند |
|
آخر ز پس نوحهگری خندیدند |
|
|
سودای ترا بهانهای بس باشد |
|
مستان ترا ترانهای بس باشد |
|
|
در کشتن ما چه میزنی تیغ جفا |
|
ما را سر تازیانهای بس باشد |
|
|
سوز دل عاشقان شررها دارد |
|
درد دل بیدلان اثرها دارد |
|
|
نشنیدستی که آه دلسوختگان |
|
بر حضرت رحمت گذرها دارد |
|
|
شاد آنکه جمال ماهتابش ببرد |
|
ساقی کرم مست و خرابش ببرد |
|
|
میید آب دیده میناید خواب |
|
ترسد که اگر بیاید آبش ببرد |
|
|
شاد آنکه ز دور ما یار ما بنماید |
|
چون بچهی خرد آستین برخاید |
|
|
چون دید مرا کنار را بگشاید |
|
چون باز جهد مرغ دلم برباید |
|
|
شادی همه طالبان که مطلوب رسید |
|
داد ای همه عاشقان که محبوب رسید |
|
|
آن صحت رنجهای ایوب رسید |
|
آن یوسف صد هزار یعقوب رسید |
|
|
شادم که غم تو در دل من گنجد |
|
زیرا که غمت بجای روشن گنجد |
|
|
آن غم که نگنجد در افلاک و زمین |
|
اندر دل چون چشمهی سوزن گنجد |
|
|
شادی زمانه با غمم برنامد |
|
جز از غم دوست مرهمم برنامد |
|
|
گفتم که به بینمش چه دمها دهمش |
|
چون راست بدیدمش دمم برنامد |
|
|
شاهیست که تو هرچه بپوشی داند |
|
بیکام و زبان گر بخروشی داند |
|
|
هر کس هوس سخن فروشی داند |
|
من بندهی آنم که خموشی داند |
|
|
شب چون دل عاشقان پر از سودا شد |
|
از چشم بد و نیک جهان تنها شد |
|
|
با خون دلم چون سفر پنهانی |
|
گویند اشارتی که وقت آنها شد |
|
|
شب رفت کجا رفت همانجای که بود |
|
تا خانه رود باز یقین هر موجود |
|
|
ای شب چو روی بدان مقام موعود |
|
از من برسان که آن فلانی چون بود |
|
|
شب گشت که خلقان همه در خواب روند |
|
مانندهی ماهی همه در آب روند |
|
|
چون روز شود جانب اسباب روند |
|
قوم دگری بسوی وهاب روند |
|
|
شور آوردم که گاو گردون نکشد |
|
دیوانگیی که صد چو مجنون نکشد |
|
|
هم من بکشم که شور تو جان منست |
|
جان خود را بگو کسی چون نکشد |
|
|
شور عجبی در سر ما میگردد |
|
دل مرغ شده است و در هوا میگردد |
|
|
هر ذرهی ما جدا جدا میگردد |
|
دلدار مگر در همه جا میگردد |
|
|
شیرین سخنی در دل ما میخندد |
|
بر خسرو شیرین سخنی میبندد |
|
|
گه تند کند مرا و او رام شود |
|
گه رام کند مرا و او میتندد |
|
|
صافی صفت و پاک نظر باید بود |
|
وز هرچه جز اوست بیخبر باید بود |
|
|
هر لحظه اگر هزار دردت باشد |
|
در آرزوی درد دگر باید بود |
|
|
صبح آمد و وقت روشنایی آمد |
|
شبخیزان را دم جدایی آمد |
|
|
آن چشم چو پاسبان فروبست بخواب |
|
وقت هوس شکر ربایی آمد |
|
|
صبح است و صبا مشک فشان میگذرد |
|
دریاب که از کوی فلان میگذرد |
|
|
برخیز چه خسبی که جهان میگذرد |
|
بوئی بستان که کاروان میگذرد |
|
|
صد بار ز سر برفت عقلم و آمد |
|
تا کی ز می شیفتگان آشامد |
|
|
از کار بماندم وز بیکاری نیز |
|
تا عاقبت کار کجا انجامد |
|
|
صد سال بقای آن بت مهوش باد |
|
تیر غم او دل من ترکش باد |
|
|
بر خاک درش بمرد خوش خوش دل من |
|
یارب که دعا کرد که خاکش خوش باد |
|
|
صد مرحله زانسوی خرد خواهم شد |
|
فارغ ز وجود نیک و بد خواهم شد |
|
|
از بس خوبی که در پس پرده منم |
|
ای بیخبران عاشق خود خواهم شد |
|
|
طاوس نهای که بر جمالت نگرند |
|
سیمرغ نهای که بیتو نام تو برند |
|
|
شهباز نهای که از شکار تو چرند |
|
آخر تو چه مرغی و ترا با چه خرند |
|
|
عارف چو گل و جز گل خندان نبود |
|
تلخی نکند عادت قند آن نبود |
|
|
مصباح زجاجه است جان عارف |
|
پس شیشه بود زجاجه سندان نبود |
|
|
هر دل که درو مهر تو پنهان نبود |
|
کافر بود آن دل و مسلمان نبود |
|
|
شهری که درو هیبت سلطان نبود |
|
ویران شده گیر اگرچه ویران نبود |
|
|
عاشق تو یقین دان که مسلمان نبود |
|
در مذهب عشق کفر و ایمان نبود |
|
|
در عشق تن و عقل و دل و جان نبود |
|
هرکس که چنین نگشت او آن نبود |
|
|
عاشق که بناز و ناز کی فرد بود |
|
در مذهب عاشقی جوانمرد بود |
|
|
بر دلشدگان چه ناز در خورد بود |
|
یعقوب که یوسفی کند سرد بود |
|
|
عاشق که تواضع ننماید چکند |
|
شبها که بکوی تو نیاید چکند |
|
|
گر بوسه زند زلف ترا تیره مشو |
|
دیوانه که زنجیر نخاید چکند |
|
|
عشاق به یک دم دو جهان در بازند |
|
صد ساله بقا به یک زمان دربازند |
|
|
بر بوی دمی هزار منزل بروند |
|
وز بهر دلی هزار جان دربازند |
|
|
عشق آن باشد که خلق را دارد شاد |
|
عشق آن باشد که داد شادیها داد |
|
|
زاده است مرا مادر عشق از اول |
|
صد رحمت و آفرین بر آن مادر باد |
|
|
عشق آن خوشتر کز او بلاها خیزد |
|
عاشق نبود که از بلا پرهیزد |
|
|
مردانه کسی بود که در شیوهی عشق |
|
چون عشق به جان رسد ز جان بگریزد |
|
|
عشق از ازلست و تا ابد خواهد بود |
|
جویندهی عشق بیعدد خواهد بود |
|
|
فردا که قیامت آشکارا گردد |
|
هر دل که نه عاشق است رد خواهد بود |
|
|
عشق تو بهر صومعه مستی دارد |
|
بازار بتان از تو شکستی دارد |
|
|
دست غم تو بهر دو عالم برسید |
|
الحق که غمت درازدستی دارد |
|
|
عشق تو خوشی چو قصد خونریز کند |
|
جان از قفس قالب من خیز کند |
|
|
کافر باشد که با لب چون شکرت |
|
امکان گنه یابد و پرهیز کید |
|
|
عشق تو سلامت ز جهان میببرد |
|
هجر تو اجل گشته که جان میببرد |
|
|
آندل که به صد هزار جان میندهم |
|
یک خندهی تو به رایگان میببرد |
|
|
عشقی آمد که عشقها سودا شد |
|
سوزیدم و خاکستر من هم لا شد |
|
|
باز از هوس سوز خاکستر من |
|
واگشت و هزار بار صورتها شد |
|
|
عقل و دل من چه عیشها میداند |
|
گر یار دمی پیش خودم بنشاند |
|
|
صد جای نشیب آسیا میدانم |
|
کز بیآبی کار فرو میماند |
|
|
علم فقها ز شرع و سنت باشد |
|
حکم حکما بیان حجت باشد |
|
|
لیکن سخنان اولیای ملکوت |
|
از کشف و عیان نور حضرت باشد |
|
|
عید آمده کز تو عید عیدانه برد |
|
از خرمن ماه تو به دل دانه برد |
|
|
اینش برسد که روی بر ماه کند |
|
وینش نرسد که ماه نو خانه برد |
|
|
غم را بر او گزیده میباید کرد |
|
وز چاه طمع بریده میباید کرد |
|
|
خون دل من ریخته میخواهد یار |
|
این کار مرا به دیده میباید کرد |
|
|
غم کیست که گرد دل مردان گردد |
|
غم گرد فسردگان و سردان گردد |
|
|
اندر دل مردان خدا دریاییست |
|
کز موج خوشش گنبد گردان گردد |
|
|
فردا که به محشر اندر آید زن و مرد |
|
از بیم حساب رویها گردد زرد |
|
|
من عشق ترا به کف نهم پیش برم |
|
گویم که حساب من از این باید کرد |
|
|
قاصد پی اینکه بنده خندان نشود |
|
پنهان مکن از بنده که پنهان نشود |
|
|
گر بر در باغی بنویسی زندان |
|
باغ از پی آن نوشته زندان نشود |
|
|
قد الفم ز مشق چون جیم افتاد |
|
آن سو که توئی حسن دو میم افتاد |
|
|
آن خوبی باقی تو ایجان جهان |
|
دل بستد و اندر پی باقیم افتاد |
|
|
قومی به خرابات تو اندر بندند |
|
رندی چند و کس نداند چندند |
|
|
هشیاری و آگهی ز کس نپسندند |
|
بر نیک و بد خلق جهان میخندند |
|
|
کاری ز درون جان میباید |
|
وز قصه شنیدن این گره نگشاید |
|
|
یک چشمهی آب در درون خانه |
|
به زان رودی که از برون میید |
|
|
کامل صفتی راه فنا میپیمود |
|
چون باد گذر کرد ز دریای وجود |
|
|
یک موی ز هست او بر او باقی بود |
|
آن موی به چشم فقر زنار نمود |
|
|
گر با دل و دنده هیچ کارم افتد |
|
در وقت وصال آن نگارم افتد |
|
|
خون دل ز آب دیده زان میبارم |
|
تا آن دل و دیده در کنارم افتد |
|
|
گر چرخ ترا خدمت پیوست کند |
|
مپذیر که عاقبت ترا پست کند |
|
|
ناگاه به شربتی ترا مست کند |
|
در گردن معشوق دگر دست کند |
|
|
گر خواب ترا خواجه گرفتار کند |
|
من نگذارم کسیت بیدار کند |
|
|
عشقت چو درخت سیب میافشاند |
|
تا خواب ترا چو برگ طیار کند |
|
|
گر در طلبی ز چشمه در بر ناید |
|
جویندهی در به قعر دریا باید |
|
|
این گوهر قیمتی کسی را شاید |
|
کز آب حیات تشنه بیرون آید |
|
|
گر دریا را همه نهنگان گیرند |
|
ور صحرا را همه پلنگان گیرند |
|
|
ور نعمت و مال چشم تنگان گیرند |
|
عشاق جمال خوب رنگان گیرند |
|
|
گر صبر کنم جامعهی جان میسوزد |
|
جان من و آن جملگان میسوزد |
|
|
ور بانگ برآورم دهان میسوزد |
|
از من گذرد هر دو جهان میسوزد |
|
|
گر صبر کنم دل از غمت تنگ آید |
|
ور فاش کنم حسود در چنگ آید |
|
|
پرهیز کنم که شیشه بر سنگ آید |
|
گوئی که ز عشق ما ترا ننگ آید |
|
|
اگر عاشق را فنا و مردن باشد |
|
یا در ره عشق جان سپردن باشد |
|
|
پس لاف بود آنچه بگفتند که عشق |
|
از عین حیات آب خوردن باشد |
|
|
گر ما نه همه تنور سوزان باشد |
|
ناگه ز درم درآی گرم آن باشد |
|
|
چون وعده دهی نیابی سرد آن باشد |
|
سرما نه همه سرد زمستان باشد |
|
|
گر مرده شود تن بر خود جاش کنند |
|
ور زنده بود قصد سر و پاش کنند |
|
|
گفتم که مرا حریف اوباش کنند |
|
گفتا نی نی مست شوی فاش کنند |
|
|
گر نگریزی ز ما بنازی چه شود |
|
ور نرد وداع ما نبازی چه شود |
|
|
ما را لب خشک و دیدهی تر بیتست |
|
گر با تر و خشک ما بسازی چه شود |
|
|
گر هر دو جهان ز خار غم پر باشد |
|
از خار بترسد آنکه اشتر باشد |
|
|
ور جان و جهان ز غصه آلوده شود |
|
پاکیزه شود چو عشق گازر باشد |
|
|
کس از خم چوگان تو گوئی نبرد |
|
وز وصل تو ره به جستجوئی نبرد |
|
|
گر یوسف دیده همچو یعقوب کند |
|
از پیرهن حسن تو بوئی نبرد |
|
|
کس واقف آن حضرت شاهانه نشد |
|
تا بیدل و بیعقل سوی خانه نشد |
|
|
دیوانه کسی بود که آن روی تو دید |
|
وانگه ز تو دور ماند و دیوانه نشد |
|
|
کشتی چو به دریای روان میگذرد |
|
میپندارد که نیستان میگذرد |
|
|
ما میگذریم ز این جهان در همه حال |
|
میپندارم کاین جهان میگذرد |
|
|
گفتم بیتی نگار از من رنجید |
|
یعنی که بوزن بیت ما را سنجید |
|
|
گفتم که چه ویران کنی این بیت مرا |
|
گفتا به کدام بیت خواهم گنجید |
|
|
گفتم جانی به ترک جان نتوان کرد |
|
گفتا جانرا چو تن نشان نتوان کرد |
|
|
گفتم که تو بحر کرمی گفت خموش |
|
در است چو سنگ رایگان نتوان کرد |
|
|
گفتم که به من رسید دردت بمزید |
|
گفتا خنک آن جان که بدین درد رسید |
|
|
گفتم که دلم خون شد از دیده دوید |
|
گفت اینکه تو را دوید کس را ندوید |
|
|
گفتم که ز خردی دل من نیست پدید |
|
غمهای بزرگ تو در او چون گنجید |
|
|
گفتا که ز دل بدیده باید نگرید |
|
خرد است و در او بزرگها بتوان دید |
|
|
گفتی که بگو زبان چه محرم باشد |
|
محرم نبود هرچه به عالم باشد |
|
|
والله نتوان حدیث آن دم گفتن |
|
با او که سرشت خاک آدم باشد |
|
|
کو پای که او باغ و چمن را شاید |
|
کو چشم که او سرو و سمن را شاید |
|
|
پای و چشمی یکی جگر سوختهای |
|
بنمای یکی که سوختن را شاید |
|
|
گوید چونی خوشی و در خنده شود |
|
چون باشد مردهی ای که او زنده شود |
|
|
امروز پراکنده نخواهم گفتن |
|
هرچند که راه او پراکنده شود |
|
|
گویند که فردوس برین خواهد بود |
|
آنجا می ناب و حور عین خواهد بود |
|
|
پس ما می و معشوق به کف میداریم |
|
چون عاقبت کار همین خواهد بود |
|
|
کی باشد کین نبش بنوش تو رسد |
|
زهرم به لب شکرفروش تو رسد |
|
|
زیرا که تو کیمیای بیپایانی |
|
ای خوش خامی که او بجوش تو رسد |
|
|
کی غم خورد آنکه با تو خرم باشد |
|
ور نور تو آفتاب عالم باشد |
|
|
اسرار جهان چگونه پوشیده شود |
|
بر خاطره آنکه با تو محرم باشد |
|
|
کی غم خورد آنکه شاد مطلق باشد |
|
واندل که برون ز چرخ ازرق باشد |
|
|
تخم غم را کجا پذیرد چو زمین |
|
آن کز هوسش فلک معلق باشد |
|
|
کی گفت که آن زندهی جاوید بمرد |
|
کی گفت که آفتاب امید بمرد |
|
|
آن دشمن خورشید در آمد بر بام |
|
دو دیده ببست و گفت خورشید بمرد |
|
|
لبهای تو آنگه که با ستیز بود |
|
در هر دو جهان از تو شکرریز بود |
|
|
گر در دل تنگ خود تو ماهی بینی |
|
از من بشنو که شمس تبریز بود |
|
|
لعلیست که او شکر فروشی داند |
|
وز عالم غیب باده نوشی داند |
|
|
نامش گویم و لیک دستوری نیست |
|
من بندهی آنم که خموشی داند |
|
|
ما بسته بدیم بند دیگر آمد |
|
بیدل شده و نژند دیگر آمد |
|
|
در حلقهی زلف او گرفتار بدیم |
|
در گردن ما کمند دیگر آمد |
|
|
هر لحظه میی به جان سرمست دهد |
|
تا جان و دلم به وصل پیوست دهد |
|
|
این طرفه که یک قطرهی آب آمده است |
|
تا دریای پر گهرش دست دهد |
|
|
ما میخواهیم و دیگران میخواهند |
|
تا بخت کرا بود کرا راه دهند |
|
|
ما زان غم او به بازی و خنداخند |
|
عقل و ادب و هرچه بد از ما برکند |
|
|
ماهی که کمر گرد قمر میبندد |
|
غمگینم از اینکه خوشدلم نپسندد |
|
|
چون بیندم او که من چین گریانم |
|
پنهان پنهان شکر شکر میخندد |
|
|
ماییم ز عشق یافته مرهم خود |
|
بر عشق نثار کرده هر دم دم خود |
|
|
تا هر دم ما حوصلهی عشق رود |
|
در هر دم ما عشق بیابد دم خود |
|
|
مردان رهت که سر معنی دانند |
|
از دیدهی کوته نظران پنهانند |
|
|
این طرفهتر آنکه هرکه حق را بشناخت |
|
ممن شد و خلق کافرش میخوانند |
|
|
مردان رهش زنده به جان دگرند |
|
مرغان هواش ز آشیان دگرند |
|
|
منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان |
|
بیرون ز دو کون در جهان دگرند |
|
|
مردیکه بهست و نیست قانع گردد |
|
هست و عدم او را همه تابع گردد |
|
|
موقوف صفات و فعل کی باشد او |
|
کز صنع برون آید و صانع گردد |
|
|
مرغ دل من ز بسکه پرواز آورد |
|
عالم عالم جهان جهان راز آورد |
|
|
چندان به همه سوی جهان بیرون شد |
|
کاین هر دو جهان به قطرهای باز آورد |
|
|
مرغی که ز باغ پاکبازان باشد |
|
هم سرکش و هم سرخوش و شادان باشد |
|
|
گر سر بکشد ز سرکشان میرسدش |
|
کاندر سر او غرور بازان باشد |
|
|
مرغی ملکی زانسوی گردون بپرد |
|
آن سوی که سوی نیست بیچون بپرد |
|
|
آن مرغ که از بیضهی سیمرغ بزاد |
|
جز جانب سیمرغ بگو چون بپرد |
|
|
مستان غمت بار دگر شوریدند |
|
دیوانه دلانت سر مه را دیدند |
|
|
آمد سر مه سلسله را جنبانید |
|
بر آهن سرد عقل را بندیدند |
|
|
مشکین رسنت چو پردهی ماه شود |
|
بس پردهنشین که ضال و گمراه شود |
|
|
ور چاه زنخدانت ببیند یوسف |
|
آید که بر آن رسن در این چاه شود |
|
|
مطرب خواهم که عاشق مست بود |
|
در کوی خرابات تو پابست بود |
|
|
گر نیست بود شاه و گر هست بود |
|
یارب بده آن کس که از دست بود |
|
|
معشوقه چو آفتاب تابان گردد |
|
عاشق به مثال ذره گردان گردد |
|
|
چون باد بهار عشق جنبان گردد |
|
هر شاخ که خشک نیست رقصان گردد |
|
|
معشوقه خانگی بکاری ناید |
|
کو عشوه نماید و وفا ننماید |
|
|
معشوقه کسی باید کاندر لب گور |
|
از باغ فلک هزار در بگشاید |
|
|
مگذار که غصه در میانت گیرد |
|
یا وسوسههای این جهانت گیرد |
|
|
رو شربت عشق در دهان نه شب و روز |
|
زان پیش که حکم حق دهانت گیرد |
|
|
مگذار که وسوسه زبونت گیرد |
|
چون مار به حیله و فسونت گیرد |
|
|
تا آن مه بیچون کند آهنگ گرفت |
|
حیران شود آسمان که چونت گیرد |
|
|
من بندهی آن قوم که خود را دانند |
|
هردم دل خود را ز علط برهانند |
|
|
از ذات و صفات خویش خالی گردند |
|
وز لوح وجود اناالحق خوانند |
|
|
من بندهی یاری که ملالش نبود |
|
کانرا که ملالست وصالش نبود |
|
|
گوئیکه خیالست و ترا نیست وصال |
|
تا تیره بود آب خیالش نبود |
|
|
من بیخبرم خدای خود میداند |
|
کاندر دل من مرا چه میخنداند |
|
|
باری دل من شاخ گلی را ماند |
|
کش باد صبا بلطف میافشاند |
|
|
من چوب گرفتم به کفم عود آمد |
|
من بد کردم بدیم مسعود آمد |
|
|
گوید که در صفر سفر نیکو نیست |
|
کردم سفر و مرا چنین سود آمد |
|
|
مه را طرفی بماه رو میماند |
|
چیزیش بدان فرشته خو میماند |
|
|
نی نی ز کجا تا بکجا مه که بود |
|
جان بندهی او بدو خود او میماند |
|
|
مهرویان را یکان یکان برشمرید |
|
باشد به غلط نام مه ما ببرید |
|
|
ای انجمنی که رد پس پرده درید |
|
بر دیدهی پر آتش من در گذرید |
|
|
میآ ید یار و چون شکر میخندد |
|
وز مرتبه بر شمس و قمر میخندد |
|
|
این یک نظری که در جهان محرم او است |
|
هم پنهانی بدان نظر میخندد |
|
|
میجوشد دل که تا به جوش تو رسد |
|
بیهوش شده است تا به هوش تو رسد |
|
|
مینوشد زهر تا بنوش تو رسد |
|
چون حلقه شده است تا بگوش تو رسد |
|
|
میگوید عشق هرکه جان پیش کشد |
|
صد جان و هزار جان عوض بیش کشد |
|
|
در گوش تو بین عشق چها میگوید |
|
تا گوش کشانت بسوی خویش کشد |
|
|
نی آب روان ز ماهیان سیر شود |
|
نی ماهی از آن آب روان سیر شود |
|
|
نی جان جهان ز عاشقان تنگ آید |
|
نی عاشق از آن جان جهان سیر شود |
|
|
گر راه روی راه برت بگشایند |
|
ور نیست شوی به هستیت بگرایند |
|
|
ور پست شوی، نگنجی در عالم |
|
وانگاه ترابی تو به تو بنمایند |
|