| | | | | | |
|
اگر آب و گل ما را چو جان و دل پری بودی |
|
به تبریز آمدی این دم بیابان را بپیمودی |
|
|
بپر ای دل که پر داری برو آن جا که بیماری |
|
نماندی هیچ بیماری گر او رخسار بنمودی |
|
|
چه کردی آن دل مسکین اگر چون تن گران بودی |
|
اگر پرش ببخشیدی بر او دلبر ببخشودی |
|
|
دریغا قالبم را هم ز بخشش نیم پر بودی |
|
که بر تبریزیان در ره دواسپه او برافزودی |
|
|
مبارک بادشان این ره به توفیق و امان الله |
|
به هر شهری و هر جایی به هر دشتی و هر رودی |
|
|
دلم همراه ایشان شد که شبشان پاسبان باشد |
|
اگر پیدا بدی پاسش یکی همراه نغنودی |
|
|
بپرید ای شهان آن سو که یابید آنچ قسمت شد |
|
نحاسی را ز اکسیری ایازی را ز محمودی |
|
|
روید ای عاشقان حق به اقبال ابد ملحق |
|
روان باشید همچون مه به سوی برج مسعودی |
|
|
به برج عاشقان شه میان صادقان ره |
|
که از سردان و مردودان شود جوینده مردودی |
|
|
بپر ای دل به پنهانی به پر و بال روحانی |
|
گرت طالب نبودی شه چنین پرهات نگشودی |
|
|
در احسان سابق است آن شه به وعده صادق است آن شه |
|
اگر نه خالق است آن شه تو را از خلق نربودی |
|
|
برون از نور و دود است او که افروزید این آتش |
|
از این آتش خرد نوری از این آذر هوا دودی |
|
|
دلا اندر چه وسواسی که دود از نور نشناسی |
|
بسوز از عشق نور او درون نار چون عودی |
|
|
نه از اولاد نمرودی که بسته آتش و دودی |
|
چو فرزند خلیلی تو مترس از دود نمرودی |
|
|
در آتش باش جان من یکی چندی چو نرم آهن |
|
که گر آتش نبودی خود رخ آیینه که زدودی |
|
|
چه آسان میشود مشکل به نور پاک اهل دل |
|
چنانک آهن شود مومی ز کف شمع داوودی |
|
|
ز شمس الدین شناس ای دل چو بر تو حل شود مشکل |
|
تجلی بهر موسی دان به جودی که رسد جودی |
|