دیوان شمس/آن دلبر من آمد بر من

از ویکی‌نبشته
دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(آن دلبر من آمد بر من)
  آن دلبرِ من آمد برِ من زنده شد از او، بام و درِ من  
  گفتم قُنُق‌ای، امشب تو مرا ای فتنه‌ی من؛ شور و شرِ من  
  گفتا بروم کاری‌ست مهم در شهر مرا، جان و سرِ من  
  گفتم به‌خدا گر تو بروی امشب نزیَد این پیکرِ من  
  آخر تو شبی رحمی نکنی بر رنگ و رخِ هم‌چون زرِ من  
  رحمی نکند چشمِ خوشِ تو بر نوحه و این چشمِ ترِ من  
  بفشانَد گل گلزارِ رخت بر اشکِ خوشِ چون کوثرِ من  
  گفتا چه کنم چون ریخت قضا خونِ همه را در ساغرِ من  
  مریخی‌ام و جز خون نبُوَد در طالعِ من؛ در اخترِ من  
  عودی نشود مقبولِ خدا تا درنرود در مجمرِ من  
  گفتم چو تو را قصد است به‌جان جز خون نبود نقل و خَورِ من  
  تو سرو و گل‌ای؛ من سایه‌ی تو من کشته‌ی تو؛ تو حیدرِ من  
  گفتا نشود قربانیِ من جز نادره‌ای، ای چاکرِ من  
  جرجیس رسد کو هر نفسی نو کشته شود در کشورِ من  
  اسحاقِ نبی باید که بود قربان شده بر خاکِ درِ من  
  من عشق‌ام و چون ریزم ز تو خون زنده کنمت در محشرِ من  
  هان تا نطپی در پنجه‌ی من هان تا نَرَمی از خنجرِ من  
  با مرگ مکن تو روی ترش تا شکر کند از تو برِ من  
  می‌خند چو گل چون برکنَدَت تا به سر شدت در شکرِ من  
  اسحاق، تویی؛ من والدِ تو کی بشکنمت ای گوهرِ من  
  عشق است پدر عاشق رمه را زاینده از او کرّ و فرِ من  
  این گفت و بشد چون باد صبا شد اشکِ روان از منظرِ من  
  گفتم چه شود گر لطف کنی آهسته روی، ای سرورِ من  
  اشتاب مکن، آهسته‌تَرَک ای جان و جهان، ای صدپرِ من  
  کس هیچ ندید اِشتابِ مرا این است تکِ کاهل‌ترِ من  
  این چرخِ فلک گر جهد کند هرگز نرسد در معبرِ من  
  گفتا که خمش کاین خنگِ فلک لنگانه رود در محضرِ من  
  خامش که اگر خامش نکنی در بیشه فتد این آذرِ من  
  باقی‌ش مگو تا روزِ دگر تا دل نپرد از مصدرِ من