دیوان حافظ/گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو

از ویکی‌نبشته
۴۱۴  گُلبن عیش میدمد ساقی گُلعذار کو باد بهار می‌وزد بادهٔ خوشگوار کو  ۴۱۵
  هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی گوش سخن شنو کجا دیدهٔ اعتبار کو  
  مجلس بزم عیش را غالیهٔ مراد نیست ای دم صبح خوش‌نفس نافهٔ زلف یار کو  
  حسن فروشی گلم نیست تحمّل ای صبا دست زدم بخون دل بهر خدا نگار کو  
  شمع سحرگهی اگر[۱] لاف ز عارض تو زد خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو  
  گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو مُردم ازین هوس ولی قدرت و اختیار کو  
  حافظ اگر چه در سخن خازن گنج حکمتست  
  از غم روزگار دون طبع سخن‌گزار کو  

  1. بعضی نسخ: شمع سحر ز خیرگی