دیوان حافظ/گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

از ویکی‌نبشته
۲۵۳  گر بود عمر بمیخانه رسم بار دگر بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر  ۲۵۰
  خرّم آن روز که با دیدهٔ گریان بروم تا زنم آب در میکده یکبار دگر  
  معرفت نیست در این قوم خدا را سببی تا برم گوهر خود را بخریدار دگر  
  یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت حاش لله که روم من ز پی یار دگر  
  گر مساعد شودم دایرهٔ چرخ کبود هم بدست آورمش باز بپرگار دگر  
  عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند غمزهٔ شوخش و آن طرّهٔ طرّار دگر  
  راز سربستهٔ ما بین که بدستان گفتند هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر  
  هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت کُندم قصد دل ریش بآزار دگر  
  باز گویم نه درین واقعه حافظ تنهاست  
  غرقه گشتند درین بادیه بسیار دگر