| | | | | | |
| ۴۵۷ |
هزار جهد بکردم که یار من باشی |
|
مرادبخش دل بیقرار من باشی |
۴۶۰ |
| |
چراغ دیدهٔ شب زنده‌دار من گردی |
|
انیس خاطر امّیدوار من باشی |
|
| |
چو خسروان ملاحت به بندگان نازند |
|
تو در میانه خداوندگار من باشی |
|
| |
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوهٔ او |
|
اگر کنم گلهٔ غمگسار من باشی |
|
| |
در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند |
|
گرت ز دست برآید نگار من باشی |
|
| |
شبی بکلبهٔ احزان عاشقان آئی |
|
دمی انیس دل سوکوار[۱] من باشی |
|
| |
شود غزالهٔ خورشید صید لاغر من |
|
گر آهوئی چو تو یکدم شکار من باشی |
|
| |
سه بوسه کز دو لبت کردهٔ وظیفهٔ من |
|
اگر ادا نکنی قرض دار من باشی |
|
| |
من این مراد ببینم بخود که نیم شبی |
|
بجای اشک روان در کنار من باشی |
|
| |
من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم |
|
| |
مگر تو از کرم خویش یار من باشی |
|
