| مَطَلَب طاعت و پیمان و صَلاح از منِ مست |
|
که به پیمانه‌کِشی شُهره شدم روز اَلَست |
| من همان‌دَم که وضو ساختم از چشمه‌ی عشق |
|
چارتکبیر زدم یک‌سره بر هر چه که هست |
| مِی بده تا دهمت آگهی از سِرّ قضا |
|
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست |
| کمر کوه کم است از کمر مور این جا |
|
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست! |
| بجز آن نرگس مستانه که چشمش مَرِساد |
|
زیر این طارُم فیروزه کسی خوش ننشست |
| جان فدای دهنش باد که در باغ نظر |
|
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست |
| حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد |
|
یعنی از وصل تواَش نیست بجز باد به دست |
