دیوان حافظ/صبحست و ژاله میچکد از ابر بهمنی

by حافظ

۴۷۹	صبحست و ژاله میچکد از ابر بهمنی			برگ صبوح ساز و بده جام یک منی		۴۹۶
	در بحر مائی و منی افتاده‌ام بیار			می تا خلاص بخشدم از مائی و منی
	خون پیاله خور که حلالست خون او			در کار یار باش که کاریست کردنی
	ساقی بدست باش[۱] که غم در کمین ماست			مطرب نگاه دار همین ره که میزنی
	می ده که سر بگوش من آورد چنگ و گفت			خوش بگذران و بشنو ازین پیر منحنی
		ساقی به بی‌نیازی رندان[۲] که می بده
		تا بشنوی ز صوت مغنّی هوالغنی

---

1. بدست باش یعنی آگاه باش و تقصیر مکن، خواجه حافظ فرماید: گرت ز دست برآید مراد خاطر ما بدست باش که خیری بجای خویشتن است (فرهنگ سروری)
2. چنین است در خ و سودی، م ی: یزدان،