دیوان حافظ/سلیمی منذ حلت بالعراق

از ویکی‌نبشته
۴۶۰  سُلَیمی مُنذ حَلّت بالعراق اُلاقی من نواها ما الاقی  ۴۹۳
  الا ای ساروان منزل[۱] دوست الی رکبانکم طال اشتیاقی  
  خرد در زنده رود انداز و می نوش بگلبانگ جوانان عراقی  
  ربیع العمر فی مرعی حِماکم[۲] حَماک الله یا عهد التّلاقی  
  بیا ساقی بده رطل گرانم سقاک الله من کأس دهاق  
  جوانی باز می‌آرد بیادم سماع چنگ و دست افشان ساقی  
  می باقی بده تا مست و خوشدل بیاران برفشانم عمر باقی  
  درونم خون شد از نادیدن دوست الا تعسّا لأیّام الفراق  
  دموعی بعدکم لا تحقروها فکم بحرٍ عمیقٍ من سواقی  
  دمی با نیک خواهان متّفق باش غنیمت دان امور اتّفاقی  
  بساز ای مطرب خوش‌خوان خوش‌گو بشعر فارسی صوت عراقی  
  عروسی بس خوشی ای دختر رز ولی گه گه سزاوار طلاقی  
  مسیحای مجرّد را برازد که با خورشید سازد هم وثاقی  
  وصال دوستان روزیّ ما نیست  
  بخوان حافظ غزلهای فراقی  


  1. چنین است در عموم نسخ قدیمه، ر م ی: محمل،
  2. برای تفسیر حِمیٰ رجوع شود بغزل ۴۶۹،