دیوان حافظ/روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

از ویکی‌نبشته
۲۵۷  روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر پیش شمع آتش پروانه بجان گو درگیر  ۲۵۲
  در لب تشنهٔ ما بین و مدار آب دریغ بر سر کشتهٔ خویش آی و ز خاکش برگیر  
  ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر  
  چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر  
  در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص ور نه با گوشه رو و خرقهٔ ما در سر گیر  
  صوف برکش ز سر و بادهٔ صافی درکش سیم درباز و بزر سیم‌بری در بر گیر  
  دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر  
  میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش بر لب جوی طرب جوی و بکف ساغر گیر  
  رفته گیر از برم و زاتش و آب دل و چشم گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گیر  
  حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را  
  که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر