دیوان حافظ/روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
۷۳  روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست منَت خاک درت بر بصری نیست که نیست  ۷۹
  ناظر روی تو صاحب نظرانند آری سرّ گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست  
  اشک غمّاز من ار سرخ برآمد چه عجب خجل از کرده خود پرده‌دری نیست که نیست  
  تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست  
  تا دم از شامِ سر زلف تو هر جا نزنند با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست  
  من از این طالع شوریده برنجم ور نی بهره‌مند از سر کویت دگری نیست که نیست  
  از حیای لب شیرین تو ای چشمهٔ نوش غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیست  
  مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز ور نه در مجلس رندان خبری نیست که نیست  
  شیر در بادیهٔ عشق تو روباه شود آه ازین راه که در وی خطری نیست که نیست  
  آب چشمم که برو منّت خاک در تست زیر صد منّت او خاک دری نیست که نیست  
  از وجودم قدری نام و نشان هست که هست ور نه از ضعف در آنجا اثری نیست که نیست  
  غیر ازین نکته که حافظ ز تو ناخشنودست  
  در سراپای وجودت هنری نیست که نیست