حافظ (غزلیات)/دارم امید عاطفتی از جانب دوست

'

حافظ (غزلیات)  از حافظ (دارم امید عاطفتی از جانب دوست)

'

دارم امید عاطفتی از جناب دوست		کردم جنایتی و امیدم بعفو اوست
دانم که بگذرد ز سر جرم من که او		چه پری وشست ولیکن فرشته خوست
چندان گریستیم که هر کس که برگذشت		در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست
هیچست آن دهان و نبینم ازو نشان		مویست آن میان و ندانم که آن چه موست
دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت		از دیده‌ام که دم بدمش کار شست و شوست
بی گفت و گوی زلف تو دل را همی‌کشد		با زلف دلکش تو کرا روی گفت و گوست
عمریست تا ز زلف تو بوئی شنیده‌ام		زان بوی در مشام دل من هنوز بوست
حافظ بَدَست حال پریشان تو ولی
بر بوی زلف یار پریشانیت نکوست