| دارم امید عاطفتی از جناب دوست |
|
کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست |
| دانم که بگذرد ز سر جرم من که او |
|
گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست |
| چندان گریستم که هر کس که برگذشت |
|
در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست |
| هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان |
|
موی است آن میان و ندانم که آن چه موست |
| دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت |
|
از دیده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست |
| بی گفت و گوی زلف تو دل را همی‌کشد |
|
با زلف دلکش تو که را روی گفت و گوست |
| عمریست تا ز زلف تو بویی شنیده‌ام |
|
زان بوی در مشام دل من هنوز بوست |
| حافظ بد است حال پریشان تو ولی |
|
بر بوی زلف یار پریشانیت نکوست |
