| | | | | | |
۱۸۰ |
ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیث قند |
|
مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند |
۱۳۸ |
|
طوبی ز قامت تو نیارد که دم زند |
|
زین قصّه بگذرم که سخن میشود بلند |
|
|
خواهی که برنخیزدت از دیده رود خون |
|
دل در وفای صحبت رود کسان مبند |
|
|
گر جلوه مینمائی و گر طعنه میزنی |
|
ما نیستیم معتقد شیخ خودپسند |
|
|
ز آشفتگیّ حال من آگاه کی شود |
|
آن را که دل نگشت گرفتار این کمند |
|
|
بازار شوق گرم شد آن سروقد کجاست |
|
تا جان خود بر آتش رویش کنم سپند |
|
|
جائی که یار ما بشکرخنده دم زند |
|
ای پسته کیستی تو خدا را بخود مخند |
|
|
حافظ چو ترک غمزهٔ ترکان نمیکنی |
|
|
دانی کجاست جای تو خوارزم یا خجند |
|