| | | | | | |
| ۴۳۴ |
ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی |
|
و آنگه برو که رستی از نیستیّ و هستی |
۴۴۵ |
| |
گر جان بتن ببینی[۱] مشغول کار او شو |
|
هر قبلهٔ که بینی بهتر ز خودپرستی |
|
| |
با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش |
|
بیماری اندرین ره بهتر ز تن درستی |
|
| |
در مذهب طریقت خامی نشان کفرست |
|
آری طریق دولت چالاکیست و چستی |
|
| |
تا فضل و عقل بینی بی‌معرفت نشینی |
|
یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی |
|
| |
در آستان جانان از آسمان میندیش |
|
کز اوج سربلندی افتی بخاک پستی |
|
| |
خار ار چه جان بکاهد گل عذر آن بخواهد |
|
سهلست تلخی می در جنب ذوق مستی |
|
| |
صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز |
|
| |
ای کوته آستینان تا کی درازدستی |
|
