| | | | | | |
|
شب که زد تیرگی مهرهی گل |
|
قیرگون خیمه ز مخروطی ظل |
|
|
چون مشبک قفس مشکین رنگ |
|
گشت بر مرغ دلم عالم تنگ |
|
|
بر خود این تنگقفس چاک زدم |
|
خیمه بر طارم افلاک زدم |
|
|
عالمی یافتم، از عالم، پیش |
|
هر چه اندیشه رسد، ز آن هم بیش |
|
|
عقل، معزول ز گردآوریاش |
|
وهم، عاجز ز مساحت گریاش |
|
|
نور بر نور، چراغ حرمش |
|
فیض بر فیض، سحاب کرمش |
|
|
سنگ بطحاش گهروار همه |
|
ابر صحراش گهربار همه |
|
|
برسرم گوهر و در چندان ریخت |
|
که مرا رشتهی طاقت بگسیخت |
|
|
حیفم آمد که از آن گنج نهان |
|
نشوم بهرهور و بهرهفشان |
|
|
گوش جان را صدف در کردم |
|
جیب دل را ز گهر پر کردم |
|
|
بازگشتم به قدمگاه نخست |
|
عزم بر نظم گهر کرده درست |
|
|
هر چه ز آنجا گهر و در رفتم |
|
همه ز الماس تفکر سفتم |
|
|
بس سحرها که به شام آوردم |
|
شامها همچو شفق خون خوردم |
|
|
مرسله مرسله بر هم بستم |
|
عقد بر عقد به هم پیوستم |
|
|
سبحهای شد پی ابرار، تمام |
|
خواندمش سبحةالابرار به نام |
|
|
میرسد عقد عقودش به چهل |
|
هر یک از دل گره جهل گسل |
|
|
اربعین است که درهای فتوح |
|
زو گشادهست به خلوتگه روح |
|
|
گرت این سبحهی اقبال و شرف |
|
افتد از گردش ایام به کف، |
|
|
طوق گردن کن و آویزهی گوش! |
|
به دو صد عقد در آن را مفروش! |
|
|
بو که چون سبحه در آئی به شمار |
|
رسدت دست به سر رشتهی کار |
|
|
چرخ کحلی سلب ازرقپوش |
|
همچو ابنای زمان زرقفروش |
|
|
سبحهی عقد ثریا در دست |
|
خواست بر گوهر این سبحه، شکست |
|
|
گفتم این رشتهی گوهر به کفت |
|
که بود نقد بلورین صدفت، |
|
|
گرچه بس لامع و نورافشان است، |
|
نور این سبحه دو صد چندان است |
|
|
نور آن روی زمین را بگرفت |
|
نور این کشور دین را بگرفت |
|
|
نور آن چشم جهان روشن کرد |
|
نور این دیدهی جان روشن کرد |
|
|
گرچه آن گوهر بحر کهن است، |
|
این نور آیین در درج سخن است |
|
|
گرچه در سلک زمان آن پیش است، |
|
چون درآری به شمار این بیش است |
|
|
گرچه آن را نرسد دست کسی، |
|
بهرهور گردد ازین دست بسی |
|
|
گرچه آن هموطن ماه و خورست |
|
این به خورشید ازل راهبرست |
|