| | | | | | |
|
جامی این پردهسرایی تا چند؟ |
|
چون جرس هرزهدرایی تا چند؟ |
|
|
چند بیهوده کنی خوشنفسی؟ |
|
هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟ |
|
|
ساز بشکست، چه افغان است این؟ |
|
تار بگسست، چه دستان است این؟ |
|
|
نامهی عمر به توقیع رسید |
|
نظم احوال به تقطیع رسید |
|
|
تنگ شد قافیهی عمر شریف |
|
دم به دم میشودش مرگ ردیف |
|
|
سر به جیب و همه شب قافیهجوی |
|
تنت از معنی باریک چو موی |
|
|
گر شوی سوی مقاصد قاصد |
|
باشی آن را به قصاید صاید |
|
|
مدح ارباب مناصب گویی |
|
فتح ابواب مطالب جویی |
|
|
گه پی سادهدلی سازی جا |
|
بر سر لوح بیان حرف هجا |
|
|
گه کنی میل غزلپردازی |
|
عشق با طرفه غزالان بازی |
|
|
گه پی مثنوی آری زیور |
|
بر یکی وزن هزاران گوهر |
|
|
گه ز ترجیع شوی بندگشای |
|
عقل و دین را فکنی بند به پای |
|
|
گاهی از بهر دل غمخواره |
|
سازی از نظم رباعی چاره |
|
|
گاه با هم دهی از طبع بلند |
|
قطعه قطعه ز جواهر پیوند |
|
|
گه به یک بیت ز غم فرد شوی |
|
مرهم دیدهی پر درد شوی |
|
|
گه کنی گم به معما نامی |
|
خواهی از گمشدهنامی کامی |
|
|
گاهی از مرثیه ماتم داری |
|
وز مژه خون دمادم باری |
|
|
بین! که چون سهم اجل را قوسی |
|
کرد گردون ز پی فردوسی |
|
|
با دل شقشده چون خامهی خویش |
|
ماند سرریز ز شهنامهی خویش |
|
|
ناظم گنجه، نظامی که به رنج |
|
عدد گنج رسانید به پنج، |
|
|
روز آخر که ازین مجلس رفت |
|
گنجها داده ز کف مفلس رفت |
|
|
گرچه میرفت به سحرافشانی |
|
بر فلک دبدبهی خاقانی |
|
|
گشت پامال حوادث دبهاش |
|
بیصدا شد چو دبه دبدبهاش |
|
|
انوری کو و دل انور او |
|
حکمت شعر خردپرور او |
|
|
کو ظهیر آنکه چو خضر آب حیات |
|
کلک او داشت نهان در ظلمات |
|
|
هر کمالی که سپاهانی داشت |
|
که به کف تیغ سخنرانی داشت، |
|
|
شد ازین دایرهی دیر مسیر |
|
آخرالامر همه نقصپذیر |
|
|
کرد حرفی که رقم زد سعدی |
|
بر رخ شاهد معنی جعدی |
|
|
صرصر قهر چو شد حادثهزای |
|
آمد آن جعد معنبر در پای |
|
|
حافظ از نظم بلند آوازه |
|
ساخت آیین سخن را تازه |
|
|
لیک روز و شباش از پیشه کمند |
|
ز آن بلندی سوی پستی افگند |
|
|
پخت از دور مه و گردش سال |
|
میوهی باغ خجندی به کمال |
|
|
لیک باد اجل آن میوهی پاک |
|
ریخت در خطهی تبریز به خاک |
|
|
آن دو طوطی که به نوخیزیشان |
|
بود در هند شکرریزیشان |
|
|
عاقبت سخرهی افلاک شدند |
|
خامشان قفس خاک شدند |
|
|
کام بگشا! که شگرفان رفتند |
|
یک به یک نادرهحرفان رفتند |
|
|
زود برگرد! چو برخواهی گشت |
|
زین تبه حرف که فرصت بگذشت |
|
|
کیست کز باغ سخنرانی رفت |
|
که نه با داغ پشیمانی رفت؟ |
|