| | | | | | |
|
بوتراب آن گهر بحر شرف |
|
کبرو یافت از او خاک نسف |
|
|
با خود آن دم که جهادیش نماند |
|
مرکب جهد سوی اعدا راند |
|
|
چون شد از هر دو طرف صفها راست |
|
بانگ جنگآوری از صفها خاست، |
|
|
آمد از بارگی خویش به زیر |
|
با دلی همچو دل شیر، دلیر |
|
|
زیر پهلو ز ردا فرش انداخت |
|
تیغ همخوابه، سپر بالین ساخت |
|
|
شد میان دو صف آنگونه به خواب |
|
که شنیدند نفیرش اصحاب |
|
|
مدت خواب چو گشتاش سپری |
|
از سپر جست سرش دورتری |
|
|
پشتی لشکر بیداران شد |
|
رخنهبند صف همکاران شد |
|
|
سائلی گفت که: «در روز نبرد |
|
که ز هیبت بدرد زهرهی مرد، |
|
|
دارم از خواب تو بسیار شگفت!» |
|
شیخ خندان شد از آن نکته و گفت: |
|
|
«گر بود ایمنیات روز مصاف |
|
کم ز شبهای عروسی و زفاف، |
|
|
ز قدمگاه توکل دوری |
|
قائمی بر قدم مغروری |
|
|
مرد را کهش نه به دل زنگ شکیست |
|
بستر خواب و صف جنگ یکیست |
|
|
کار اگر مشکل اگر آسان است، |
|
همه با فضل ازل یکسان است |
|
|
چون تو را عقد یقین آمد سست |
|
هر چه آید به تو از سستی توست» |
|