این برگ هم‌سنجی شده‌است.
نمیتوانستم، دیگر نمیتوانستم
صدای کوچه، صدای پرندها
صدای گمشدن توپ‌های ماهوتی
و هایهوی گریزان کودکان
و رقص بادکنک‌ها
که چون حباب‌های کف صابون
در انتهای ساقه‌ای از نخ صعود میکردند
و باد، باد که گوئی
در عمق گودترین لحظه‌های تیرهٔ همخوابگی نفس میزد
حصار قلعهٔ خاموش اعتماد مرا
فشار می‌دادند
و از شکافهای کهنه، دلم را بنام می‌خواندند
تمام روز نگاه من
به چشمهای زندگیم خیره گشته بود
۱۰۹
وهم سبز
