از جانب امپراتریس بزرگ روسیه با من دربارهٔ قرارهای مختلف این عهدنامه موافقت کرد و اتحاد همیشگی در میان دولتین برقرار شد و امیدست که این عهدنامه تا جاودان از هر خللی مصون باشد.
مقدمه- اگر در رشت از طرفین در عهدنامه‌ای که منعقد شده مقرر شده است که شهرهای باقی‌مانده مانند باکو و دربند در تصرف روسیه تا موقعی باقی بماند که دولت ایران از دشمنان خود مستخلص شود اما چون امپراتریس بزرگ روسیه بواسطهٔ حسن نیتی که نسبت بدولت ایران دارد برای آنکه اوضاع سابق برقرار شود و بهترین راه را درین زمینه بیابد و بنزدیکان و دوران نشان دهد که دولت روسیه هرگز اراده نداشته است قسمتی از خاک ایران را در دست خود نگاه دارد و تنها از راه عنایت شاهانه و لطف عمیم خود خواسته است پیش از آنکه آن موعد برسد شهرهای باکو و دربند را با همهٔ متعلقات ومضافات آن مانند سابق بدولت ایران مسترد دارد و بمحض اینکه فرصت اجازه دهد لشکریان روسیه را از آنجا بیرون ببرد لهذا چنین مقرر شده است: شهر باکو با مضافات آن در ظرف دو هفته و شهر دربند و مضافات آن تا سرحد سابق در ظرف دو ماه پس از انعقاد این عهدنامه و اگر فرصت اجازه دهد پیش از آن از لشکریان تخلیه خواهد شد و داغستان و نواحی دیگر که جزو شمخال و اوسمی هستند کما من‌السابق در تحت تصرف دولت ایران خواهد بود.
مواد این عهدنامه چنین مقرر می‌شود:
۱- در برابر این مهربانی و دوستی که امپراتوری روسیه می‌کند دولت ایران متعهد می‌شود همیشه اتحاد خود را با امپراتوری روسیه محترم بشمارد و دوستان روسیه را جدا دوستان خود و دشمنان آن را دشمنان خود بشمارد و هرگاه کسی با یکی ازین دو دربار فلک مدار وارد جنگ شود این هردو دربار بزرگ با آن جنگ را آغاز کنند و در هر مورد یاور یک‌دیگر باشند و شهرهای باکو و دربند بهیچ وجه و هیچ عنوان باختیار دیگران مخصوصاً دشمنان مشترک واگذار نشود بلکه همه‌گونه کوشش بکنند که در تحت تسلط دولت ایران بمانند و اگر برخی از اهالی این شهرها که در تحت تبعیت و خدمت امپراتریس بزرگ روسیه و امپراطوری روسیه باشند و درنتیجهٔ وفاداری خود بآنجا بازگردند دولت ایران هیچ‌گونه آزار دربارهٔ ایشان روا ندارد و آن کار را دلیل بی وفایی نسبت بدولت ایران نداند. امیدست صومعهٔ نصارای گرجی که در دربند هست هم‌چنان در مقررات خود آزادی داشته باشد و آنرا ویران نکنند و اجازه دهند در آنجا بنا بر دین مسیح بعبادت بپردازند و هیچ‌کس زحمتی برای کارکنان آن که از روحانی و غیر روحانی بیش از شش تن نیستند در عبادت ایشان فراهم نکند و هیچ‌گونه ستم بآنها روا ندارند.
