هزار و هشتصد و سیزده عیسوی سمت تحریر یافت.
سواد دستخط ایلچی روس ینرال لئیتنانت نیکالای رتیشچوف سپاردانی که: چون میان وکلای دو دولت پایدار عهدنامه قرار یافت بنابراین شدکه بعد از اتمام مصالحه و دستخط گذاشتن برای استقرار دوستی و اتحاد سفرا آمدوشد نمایند، لهذا ایلچی که از دولت علیه ایران برای مبارکباد بدولت بهیه روس میرود و مطالبی که از شاه خود مامورست بر رای اعلی حضرت قضا قدرت ایمپراطور اعظم عرض و اظهار سازد، سردار دولت بهیه روسیه تعهد نمود که در مطالب ایران بقدر مقدور کوشش و سعی نماید. بجهت اعتماد خط گذاشته مهر نمودم. در معسکر روسیه رودخانه زیوه من محال گلستان متعلقه بولایت قراباغ بتاریخ سیزدهم ماه اکتبر سنهٔ یکهزار و هشتصد و سیزده عیسوی. محل مهر وکیل مختار دولت علیهٔ ایران میرزا ابوالحسن خان. محل مهر ینرال لئیتنانت نیکالای رتیشچوف سردار دولت روسیه».
نیروی نظامی ایران در آن زمان
جنگهای این مدت برتری نظامی روسیه را بایرانیان نشان داده بود. فتحعلیشاه و بیشتر ازو پسرش عباس میرزای نایب السلطنه که در میدانهای جنگ آزموده و ورزیده شده بود درصدد برآمدند نیروی نظامی تازه‌ای در ایران تربیت کنند که بوسایل جدید و فنون نظامی اروپا آشنا باشد. در زمانی که ژنرال گاردان در ایران بود نیروی نظامی ایران تنها شامل شصت هزار پیاده و صد و چهل و چهار هزار سوار و دو هزار و پانصد توپچی بود. درجات نظامی و اصطلاح آن زمان بدینگونه بود: ده باشی فرمانده ده سرباز، الی‌باشی فرمانده پنجاه سرباز، سلطان فرمانده صد سرباز، خان فرمانده هشت تا ده هزار سرباز.
مدت خدمت سربازان بنیچه و چریک معلوم نبود و هر سربازی در سال سی تومان مواجب میگرفت و از مالیات معاف بود و روزی یک چهار یک نان باو جیره میدادند. افراد پیاده نظام تفنگهای سرپر بسیار سنگین داشتند و بهر دو سرباز یک اسب تعلق میگرفت که علیق آن را دولت میداد. افراد پیاده نظام آذربایجان و عراق (نواحی مرکزی) تفنگ های سرپر فتیله‌ای داشتند که زیر آن دو شاخه بود و در موقع تیراندازی تفنگ را روی دوشاخه میگذاشتند.
در جنگ تنها بیک صف حمله میکردند و در تیراندازی زبردست بودند اما افراد سوار نظام میبایست هریک اسب خود را با خود بیاورند. تفنگهای دراز و سرپری داشتند
