تعالی شانه‌العزیز…»
باز پس ازین[۱] قسمت دیگری است از نامه‌ای که پیداست بناپلئون نوشته شده و هم ممکنست دنبالهٔ همان قسمت پیشین باشد و بدین‌گونه است:
«ایضاً کذلک: سلامی چون آفتاب رایش تابنده و دعایی چون سهم عزمش شتابنده شنایی چون ارکان تحنش پاینده و تحیتی چون آثار بختش فزاینده نثار انجمن خدیو فلک یاور بلنداختر خسرو اعظم اکرم برادر معظم ایمپراطور افخم پادشاه ممالک فرانسه و ایطالیا ساخته لوح ضمیر الفت پذیر را از نقوش جدایی و تغییر پرداخته بر صفایح یک جهتی و یکرایی مرتسم می‌داریم که فلان…. والسلام والاکرام…»
اینکه نسخهای اصل این چند نامه که در منشات نشاط هست در بایگانی دولت فرانسه نیست قهرا این فکر پیش می‌آید که شاید این نامه ها با دشواری کامل که در آن زمان در روابط ایران با فرانسه بوده است بپاریس و بدربار ناپلئون نرسیده باشد و حدس ضعیف تر اینست که شاید این نامها اصلا صادر نشده باشد و میرزا عبدالوهاب نشاط که مامور نامه نویسی بوده است پیش از وقت نامهایی را مسوده می‌کرده و حاضر داشته است که در موقع لزوم پاکنویس کند و بفرستد و به همین جهت است که نسخهای از آنها در بایگانی دولت فرانسه نیست. اما این حدس دوم ضعیف‌ترست و بیشتر بدان می‌ماند که این نامها صادر شده ولی بمقصد نرسیده است.
درمیان آثار نشاط نسخه فرمانی هم هست[۲] که سند بسیار جالبیست و پیداست که فتحعلی شاه برای قدردانی از خدمات ژزف ماری ژوانن[۳] که سفیر دوم ناپلئون در دربار وی بوده و پس از آمدن گاردان هم در ایران مانده و جزو سفارت او شده است لقب «میرزایی» باو داده است.
در آن زمان این لقب از مهم‌ترین امتیازات دولتی بود که بعمال درجهٔ اول کشوری می‌دادند و بعمال لشکری لقب «بیک» داده می‌شد و برای اعطای همین امتیاز مهم این فرمان را میرزا عبدالوهاب نشاط معتمدالدوله منشی و ادیب معروف آن زمان نوشته است و صادر کرده‌اند:
«فرمان لقب میرزایی یوسف ژوانین فرانسه: آنکه چون عالیجاه مفخرالا شباه عمدةالاکابرالعیسویه موسی یوسف مریم ژوانین که در تقریر ارصاد بطلیموس را بدو حرف بطالی مایوس سازد و در تحریر اصول عجز اقلیدس را در شکل اول بوجهی
