گفتگو درین زمینه ازین فاصلهٔ دور طبیعی نیست و سبب تعویقهای دیگر خواهد شد. بکوشید این دو دولت را بیک دیگر نزدیک کنید ولی دشواری مباحثه ای را که نمیتواند شخصاً فرانسه را ذی نفع کند بگردن فرانسه نیندازید و از سوی دیگر اگر بمیل دربار ایران تمام نشود جزین که روابط دوستی فرانسه را با ایران ضعیف کند کاری نخواهد کرد.
قراردادی را که دربارهٔ فرستادن اسلحهٔ مورد تمایل شاه ایران امضاء کرده‌اید باعلی‌حضرت نشان دادم. پیش از آنکه اعلی‌حضرت امضا کند خواسته است عقیدهٔ وزیر جنگ را بداند. وقتی که تصمیم قطعی گرفت افتخار خواهم داشت شما را مطلع کنم.
پیش از آنکه عهدنامهٔ تجارتی را امضا کنید مناسب بود پیشنهاد آنرا برای من بفرستید، زیرا دربارهٔ مواد مختلفی که میبایست در آن وارد کنید هیچ دستوری بشما داده نشده بود. وانگهی چون اجرای این عهدنامه در وضع حاضر ممکن نیست شما فرصت داشتید منتظر جوابهای من باشید.
این عهدنامه کمتر از عهدنامهای ۱۷۰۸ و ۱۷۱۵[۱] مساعدست، زیرا که واردات و صادرات ما را مقید بهیچ حق گمرکی نکرده بود؛ اما بی‌آنکه درین زمینه بحث کنم باز دقت خواهم کرد که آیا تغییر مقتضیات ممکن بوده است وادار کند که درین زمینه عهدنامهٔ اول را تغییر بدهند یا نه و آیا در عهدنامهای که مرا مفتخر کرده برای من فرستاده‌اید برخی مواد هست که محتاج تغییراتی باشد یا نه. این تاخیر بهیچ وجه ضرری بروابط تجارتی که هنوز وقت اجازه نداده است برقرار شود نمی‌زند.
آقا با کمال اطمینان احترامات فراوان مرا بپذیرید.
شامپانیی»
سه روز پس از فرستادن نامهٔ سابق‌الذکر یعنی در ۵ نوامبر ۱۸۰۸ (۱۷ رمضان ۱۲۲۳) شامپانیی این نامهٔ مختصر دیگر را بگاردان نوشته است و دیگر پس از آن سندی درین زمینه بامضای او در دست نیست:
«پاریس ۵ نوامبر ۱۸۰۸
آقا،
نامهایی که بافتخار من از ۲۹ ژویه تا ۲ دسامبر[۲] نوشته‌اند با المثنای نامهای سابقتان رسید. اعلی‌حضرت امپراطور بلشکرگاه خود باسپانیا رفته و قسمت‌های نامهای شما را که ممکنست جالب توجه وی باشد باطلاعش خواهم رساند.
آقای سفیر کبیر ایران امروز چاپاری می‌فرستد. چون نمی‌توانم هنوز جواب بدهم
